Δηλαδή την προ μνημονίου εποχή. Ακόμα και αν ο διάλογος δεν έγινε ακριβώς έτσι, η «διαρροή» είχε κάποια σκοπιμότητα και δεν προέκυψε απλά σαν μικρό χριστουγεννιάτικο δώρο στους δημοσιογράφους.
Προφανώς για τους Ευρωπαίους αξιωματούχους μέχρι το 2010 την Ελλάδα την κυβερνούσαν εξωγήινοι και για αυτό αποφάσισαν να στηρίξουν στη συνέχεια με κάθε τρόπο τα κόμματα, που ήταν παντελώς... ανεύθυνα για όσα είχαν συμβεί ως τότε. Είναι μια αθωωτική λογική αυτή από τον «Επίτροπο-Κουράγιο» και εξηγεί γιατί οι «δανειστές» μας προσεγγίζουν ως τώρα τόσο «εύστοχα» την ελληνική πραγματικότητα και μας συμβουλεύουν με τόσο μεγάλη επιτυχία, πώς θα επιστρέψουμε σε γήινες καταστάσεις, τώρα που γλιτώσαμε από τους...εξωγήινους.
Το πιο ενδιαφέρον θα ήταν φυσικά να μάθουμε αν η αντιπροσωπεία, που συνόδευε τον κ. Τσίπρα, απάντησε αν θέλει μια επιστροφή στα πριν του 2010 ή όχι. Γιατί συχνά αυτό που αποκομίζει σαν αίσθηση ο απλός παρατηρητής είναι μια «αριστερή νοσταλγία του παρελθόντος». Λες και μέχρι τότε όλα πήγαιναν καλά και με δύο τρεις κινήσεις αποκατάστασης των παλιών δεδομένων θα μπορούσαμε να βγούμε εύκολα από τα αδιέξοδα. Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις, που η Αριστερά μοιάζει να ονειρεύεται ως μέλλον την επιστροφή στο παρελθόν. Η αμηχανία που προκαλεί η σημερινή κατάσταση λες και ξυπνά με τον πιο εμφατικό τρόπο τα ανθρώπινα αντανακλαστικά, που κάνουν συνήθως τις κακές στιγμές να σβήνουν εύκολα από τη μνήμη και το παρελθόν να φαντάζει «ιδανικό». Και ξαφνικά αυτοί που κάποτε επέκριναν συγκεκριμένες καταστάσεις και πρόσωπα βλέπουν τώρα σαν υποχρέωσή τους να τα υπερασπιστούν και να δώσουν υποσχέσεις ότι θα τα επαναφέρουν, επειδή η φαντασία τους δε μπορεί να γεννήσει κάτι διαφορετικό.
Αν έπεφτε ξανά στη γη ένας... άνθρωπος από τον ουρανό και η τύχη του τον έφερνε στην Ελλάδα θα άκουγε μια κυβέρνηση, που κατηγορεί το αμαρτωλό παρελθόν και θα πίστευε ότι τα κόμματά της δεν κυβέρνησαν ποτέ. Θα άκουγε επίσης μια αντιπολίτευση, που μας υπόσχεται ακούραστα ότι θα αποκαταστήσει όλα όσα πήγαιναν τόσο καλά στο παρελθόν, άρα θα πίστευε ότι αυτοί μάλλον κυβερνούσαν μέχρι πρότινος. Και θα έβλεπε και κάποιους άσπιλους και φιλόδοξους «κεντροαριστερούς» να υπόσχονται μεγάλες στιγμές και θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι αυτοί οι αδικημένοι δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να μας πείσουν για τις ικανότητές τους. Χαρακτηριστικό αλλά όχι μοναδικό παράδειγμα η στάση των τριών αυτών ομάδων στην υπόθεση της ΕΡΤ...
Το πολιτικό μας σύστημα τελικά καταφέρνει να επιδείξει κάπου συλλογικότητα. Στο πόσο ευάλωτο είναι απέναντι στον ιό της αμνησίας. Αλλά ο ιός αυτός φαίνεται να χτυπά και μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Θέλουμε να ξεχάσουμε τι κάναμε, ποιοι είμαστε, τι πιστεύαμε και τι λέγαμε. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ίσως να είναι το επόμενο στάδιο μετά τη συλλογική ενοχή, που προσπάθησαν να φυτέψουν κάποιοι στην κοινωνία με τη μέθοδο του συλλογικού μεν, γενικόλογου δε αυτομαστιγώματος. Δε μπορείς όμως να ζεις συνεχώς με ενοχές. Έτσι κάποια στιγμή λογικά αποφασίζεις να τα διαγράψεις όλα. Ποιο θα είναι το τρίτο στάδιο; Πιθανότατα η επανάληψη. Όλα δείχνουν ότι αυτό που ελπίζουν οι «άνθρωποι χωρίς παρελθόν» είναι να φτάσει στο αποκορύφωμά της αυτή η περίοδος της συλλογικής αφασίας, για να αρχίσουν να παρουσιάζουν τα ίδια κόλπα σε μια κοινωνία, που έχει στερηθεί «άρτο και θεάματα».
Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς σε μια κοινωνία, που ποτέ δεν φημιζόταν για την πολιτική της ωριμότητα; Το σκηνικό θυμίζει ένα μικρό παιδί που τιμωρείται υπέρμετρα από τους γονείς του για κάτι που δεν κατάλαβε καν ότι έκανε. Ή για κάτι που έκανε συστηματικά με τη δική τους ανοχή ή ακόμα και προτροπή. Θα νιώσει ένοχο αν το μαλώσουν ξανά και ξανά αλλά δεν θα του εξηγήσουν ποτέ τι ακριβώς έκανε λάθος. Όμως κάποια στιγμή θα θέλει να ξεχάσει. Και θα είναι έτοιμο να κάνει το ίδιο λάθος.
Κώστας Αργυρός / protagon.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου