Το τέλος της Ελληνικής Φεουδαρχικής Δημοκρατίας

O Γιώργος Παπανδρέου κατάφερνε, εδώ και καιρό, να επιβιώνει αλώβητος πολιτικά, παρά τις αλλεπάλληλες απόπειρες αυτοκτονίας! Το ίδιο και με το κυβερνών κόμμα, που πάντα έβρισκε τον τρόπο να παραμένει εν ζωή, παρά τις συνεχείς ταπεινωτικές ήττες και τον διασυρμό της χώρας! Η Ελλάδα, για πρώτη φορά, είχε μετατραπεί από περήφανη και κυρίαρχη χώρα, σε περίγελο του κόσμου και σε κράτος παρία!

Συνένοχοι όλοι τους σε αυτή την επικίνδυνη παρωδία, πρωτοκλασάτοι και μη, αφού κανείς τους δεν επιχείρησε να βάλει ένα τέλος σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση.:
 Και ας γνώριζαν οι περισσότεροι υπουργοί από καιρό, πως με τους όρους της πολιτικής της κυβέρνησης, η χρεοκοπία της χώρας ήταν θέμα χρόνου Το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον αποδείχθηκε υπέρτερο. Ιδίως όταν εκείνο το βράδυ, με την προσβλητική για τον λαό ψήφο εμπιστοσύνης, συναίνεσαν στη γελοιοποίηση των θεσμών και κάθε έννοιας του αυτονόητου.

Η χώρα είχε υποστεί παγκόσμιο διασυρμό, είχε εκτεθεί σε πρωτοφανή κίνδυνο και ο πρωθυπουργός γνώριζε την αποθέωση της Κ.Ο.! Πρέπει όλοι μας να είμαστε ευγνώμονες στον Φίλιππο Πετσάλνικο, που ονειρεύτηκε μικρός ότι μια μέρα θα γινόταν πρωθυπουργός και έτσι το σύστημα κατέρρευσε εν μια νυκτί! Ήταν η αφορμή, για πρώτη φορά, το οικοδόμημα να κλυδωνιστεί τόσο, ώστε ο κίνδυνος να καταπλακωθούν όλοι τους, επανέφερε, επιτέλους, την κοινή λογική. Το αίσθημα της πολιτικής επιβίωσης και η διαπίστωση πως η ιστορία αυτή δεν πάει άλλο, έβαλαν επιτέλους ένα τέλος στη φαρσοκωμωδία.

Η συνέχεια το καλοκαίρι στο Δελφινάριο! Όμως, επειδή, ως γνωστόν, ουδέν κακόν αμιγές καλού, οι συνθήκες μοιάζουν περισσότερο ώριμες από ποτέ για να γυρίσει η χώρα σελίδα. Οι περιπτώσεις των κυρίων Καραμανλή και Παπανδρέου, παρότι αρχικά θεωρήθηκαν η απαρχή μιας νέας εποχής, εν τέλει σηματοδοτούν το τέλος μιας άλλης. Της Ελληνικής Φεουδαρχικής Δημοκρατίας. Των γόνων και των επιγόνων, που επί τρεις γενιές κυβέρνησαν τη χώρα. Οι δύο τελευταίοι της δυναστείας, αντλώντας εξουσία από το κληρονομικό δίκαιο, χωρίς προσόντα, με μηδενική εργασιακή εμπειρία, με μόνο εφόδιο το όνομα, οδήγησαν τη χώρα εδώ που βρίσκεται σήμερα.

Οι παράλογες και ακατανόητες προσπάθειες του κ. Παπανδρέου να κερδίσει με κάθε τρόπο πολιτικό χρόνο, τελικά είχαν αντίθετο αποτέλεσμα, καθώς επιτάχυναν τις εξελίξεις. Ποτέ άλλοτε οι συνθήκες δεν ήταν περισσότερο ώριμες για την αναδιαμόρφωση του πολιτικού τοπίου. Η παρουσία και το ανάστημα του κ. Παπαδήμου, ακόμη κι αν επιχειρηθεί από κάποιους που φοβούνται τις συγκρίσεις να κοντύνει, ή να εγκλωβιστεί στα καλούπια του πολιτικού συστήματος, θα απελευθερώσει φυγόκεντρες δυνάμεις.

Η κοινωνία ψάχνει εναγωνίως να πατήσει σε στέρεο έδαφος και να νιώσει ασφάλεια. Να δει επιτέλους το πολιτικό παιχνίδι να παίζεται με γνώμονα το καλό της πατρίδας. Δεν αντέχει άλλο στην αβεβαιότητα, τις σκοπιμότητες, τις προσωπικές πολιτικές και τον καιροσκοπισμό.

Τάκης Σπηλιόπουλος ~ isotimia.gr