Ένα μόρφωμα που έχει τις ρίζες του στα «σοσιαλιστικά» πειράματα που ξεκίνησαν δειλά με τις πρώτες κρατικοποιήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην μεταπολίτευση και γενικεύτηκε με το μοντέλο του κρατικοδίαιτου γραφειοκρατικού και παρασιτικού σοσιαλισμού που επέβαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου:
στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Βασικά χαρακτηριστικά αυτού του μοντέλου ήταν η παράδοση του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ στις κομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις. Το σοβιετικό λενινιστικό μοντέλο προέβλεπε τον κεντρικό σχεδιασμό με τον παράλληλο έλεγχο των επιχειρήσεων μέσω ενός δικτύου κομματικών κομισάριων.
Οι κλαδικές των κομμάτων της ελληνικής δημοκρατίας μετά την «Αλλαγή» έστησαν ένα μηχανισμό όπου οι συνδικαλιστές ανέλαβαν ουσιαστικά τον έλεγχο στις κρατικές επιχειρήσεις, προς ίδιον συντεχνιακό συμφέρον και όχι φυσικά της κοινωνίας.
Παράλληλα με τον έλεγχο και την εξάπλωση του δημοσίου, ο ιδιωτικός τομέας αναγκάστηκε σε συρρίκνωση και ουσιαστική εξαφάνιση. Επιβίωσαν κυρίως οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που συναλλάσσονταν με το διεφθαρμένο κράτος σε βάρος των φορολογουμένων και του δημόσιου χρέους και συμβιβάστηκαν με το διεφθαρμένο πελατειακό κομματικό σύστημα. Οι περαιώσεις και το σύστημα 4-4-2 (τέσσερα για τον φοροφυγά, τέσσερα για το εφοριακό και δυο για το δημόσιο ταμείο...) ήταν ο κορυφή του παγόβουνου μόνο...
Ο αριθμός των απασχολουμένων στο δημόσιο από 300-350.000 στις αρχές της δεκαετίας του ’80 μέσα σε τριάντα χρόνια διπλασιάστηκε, χωρίς να υπολογίζουμε τον αριθμό των απασχολουμένων στις ΔΕΚΟ.
Οι αριθμοί...
Μοιραία οι πόροι της ελληνικής οικονομίας αναδιατάχθηκαν με επίκεντρο το κράτος. Ένα διεφθαρμένο πελατειακό κράτος.
Αν κοιτάξει κάποιος τον ελληνικό προϋπολογισμό μπορεί να καταλάβει το ρόλο που παίζει το κράτος στην ελληνική οικονομία. Το 2009 είχαμε έσοδα 50,5 δισ. ευρώ.
Α) Για αμοιβές και συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων οι δαπάνες έφτασαν στα 24,4 δισ. ευρώ.
Β) Για επιχορηγήσεις ασφαλιστικών ταμείων 17,7 δισ. ευρώ. Από τα ποσά αυτά ένα σημαντικό μέρος αφορά πρόωρες συντάξεις με πελατειακά χαρακτηριστικά, «μαϊμού» αναπηρικές και λοιπές συντάξεις κλπ.
Γ) Από τις λειτουργικές δαπάνες των 9,3 δισ. ευρώ πάνω από 3 δισ. ευρώ αφορούν επιχορηγήσεις ελλειμματικών ΔΕΚΟ.
Δ) Υπάρχει ένα κονδύλι αντικριζόμενων δαπανών 6,4 δισ. ευρώ που αφορά τις εισφορές μας στα κοινοτικά ταμεία. Από τα ταμεία αυτά, η Ελλάδα εισπράττει περισσότερα απ’ όσα δίνει. Είναι χρήματα για αγροτικές επιδοτήσεις, τα διάφορα ΚΕΚ που υποτίθεται πως εκπαιδεύουν αλλά στην ουσία διασπαθούν χρήματα φορολογουμένων κλπ κλπ. Με λίγα λόγια αυτό το κονδύλι μεταφέρει χρήματα των Ελλήνων και Ευρωπαίων φορολογουμένων σε ταμεία που παράγουν μη παραγωγικούς μισθούς για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους...
Ε) Κονδύλια όπως οι ζημιές π.χ. της ΕΒΖ, της ΚΑΙΡ και δεκάδων άλλων κρατικών και συνεταιριστικών επιχειρήσεων που δεν αναφέρονται απευθείας στον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά π.χ. στην ΑΤΕ την οποία το κράτος καλύπτει με κάποια ΑΜΚ κατά τακτά διαστήματα, αποτελούν άλλη μια πλευρά του ελληνικού μοντέλου του κρατικού σοσιαλισμού...
Έκανα την παραπάνω καταγραφή για να καταλάβει κάποιος πως ο κρατικός προϋπολογισμός είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης αυτής της χώρας, όπως ακριβώς συνέβαινε με τα σοβιετικά καθεστώτα.
Το κράτος αυτό στήθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια και όσο μειωνόταν ο ιδιωτικός τομέας τα δανεικά αναπλήρωναν τους πόρους. Αυτό το καθεστώς αποτελεί την βασική αιτία της χρεοκοπίας.
Η πτώση του σοβιετικού μοντέλου
Μοιραία η πτώση του ελληνικού σοβιετικού μοντέλου θα έχει πολλές ομοιότητες με την πτώση των σοβιετικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων.
Όσο θα συνεχίζεται η απουσία επενδύσεων και η κατάργηση θέσεων εργασίας, οι μισθοί στην Ελλάδα είτε με ευρώ, είτε με δραχμή θα πέφτουν, μέχρι να γίνουν ανταγωνιστικοί των μισθών των οικονομιών των πρώην σοβιετικών χωρών της περιοχής.
Όσο θα συνεχίζονται οι οχλοκρατικές εκδηλώσεις σε λιμάνια, αεροδρόμια, κεντρικούς δρόμους και εθνικές οδούς, το κλίμα δεν θα είναι ευνοϊκό για προσέλκυση επενδύσεων.
Στην ουσία η αριστερά που επιρρίπτει στους άλλους τις ευθύνες για την έλευση μισθών Βουλγαρίας στην Ελλάδα, έχει συμβάλει τα μέγιστα σε αυτό.
Συνέπεια της πτώσης θα είναι η μετανάστευση πρώτα των εξειδικευμένων (που έχει αρχίσει) και εν συνεχεία των ανειδίκευτων Ελλήνων. Φαινόμενα που χαρακτηρίζουν όλες τις φτωχές «σοσιαλιστικές» χώρες είναι απίθανο να μην χαρακτηρίσουν και την πτώση του ελληνικού μοντέλου.
Ακόμη και γρήγορες μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, θα χρειαστούν χρόνια μέχρι να δημιουργήσουν κλίμα εμπιστοσύνης και θέσεις εργασίας. Ως εκ τούτου υπομονή, ψυχραιμία και σωστή κρίση...
Κώστας Στούπας ~ capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου