Στα τέλη του περασμένου καλοκαιριού, ο υπουργός Οικονομικών της τότε κυβέρνησης Ε. Βενιζέλος με τη σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου έκανε έναν λανθασμένο υπολογισμό που έμελλε να κοστίσει ακριβά στον ίδιο, στο κόμμα του και στη χώρα.
Προσπαθώντας να αποφύγει το πικρό ποτήρι των περικοπών στις κρατικές δαπάνες...
που ζητούσε η τρόικα για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα, σύμφωνα με το οικονομικό πρόγραμμα, ώστε να εγκρίνει την επόμενη δόση, ο κ. Βενιζέλος επιχείρησε να αναγάγει το θέμα σε πολιτικό επίπεδο, ξεπερνώντας τους ελεγκτές των πιστωτών.
Δεν χρειάστηκε να περάσει ούτε ένα 24ωρο για να καταλάβει το λάθος του, αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Ο ίδιος αντιλήφθηκε πόσο άσχημη ήταν η κατάσταση για τη χώρα από την απομόνωση στην οποία περιήλθε στο επόμενο Eurogroup, αναγκάζοντάς τον να τηλεφωνήσει στον κ. Παπανδρέου, που ήταν καθ' οδόν προς τις ΗΠΑ, για να του ζητήσει να γυρίσει πίσω.
Η συνέχει είναι γνωστή.
Η τρόικα έκανε τη δύσκολη και όταν τελικά αφίχθη στην Αθήνα η τότε κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να την πείσει ότι επιδιώκει τη μείωση του εκτροχιασμένου ελλείμματος.
Προχώρησε, λοιπόν, σε μία από τις μεγαλύτερες φοροεπιδρομές της σύγχρονης ιστορίας με χαράτσια, μειώσεις αφορολόγητου κ.τ.λ. γιατί δεν ήθελε να μειώσει ισόποσα τις κρατικές δαπάνες.
Λίγους μήνες αργότερα, ο κ. Βενιζέλος αναφερόταν στα οφέλη που θα αποκόμιζε η χώρα από το περίφημο «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων κατά 53,3%, υπερασπιζόμενος τη νέα δανειακή σύμβαση και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν.
Κι όμως.
Αν και δεν έχουν περάσει ούτε 6 μήνες από τον Φεβρουάριο όπου η δανειακή σύμβαση ψηφίστηκε από τη Βουλή, ο κ. Βενιζέλος εμφανίζεται ουσιαστικά να αμφισβητεί τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η χώρα αναφορικά με το πακέτο των περικοπών ύψους 11,5 δισ. ευρώ για την περίοδο 2013-2014.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Γερμανός για να απορεί με τη στάση της ελληνικής πλευράς, η οποία κάνει ό,τι μπορεί για να δικαιώσει τον κ. Ρέσλερ και όσους θέλουν την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης.
Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να εκληφθεί η απροθυμία για τήρηση των δεσμεύσεων που ανέλαβε η χώρα πριν από λίγους μήνες και την ταυτόχρονη διεκδίκηση της χρονικής επιμήκυνσης του προγράμματος κατά 2 χρόνια, που συνεπάγεται ουσιαστικά επιπρόσθετη χρηματοδότηση από την Ε.Ε;
Αν δεν κάνουμε λάθος, οι περικοπές των 11,5 δισ. ευρώ αποσκοπούν στη μείωση των ελλειμμάτων της διετίας 2013-2014, ώστε τα προϋπολογισθέντα δάνεια του β΄ πακέτου να φθάνουν.
Επομένως, οι περικοπές των 11,5 δισ. ευρώ ίσως να μη θεωρηθούν πειστικό επιχείρημα από τους πιστωτές όταν τους ζητήσουμε να εγκρίνουν την επιμήκυνση του ελληνικού προγράμματος κατά 2 χρόνια και τη χρηματοδότησή της με επιπρόσθετα δάνεια.
Πόσο μάλλον αν το ελληνικό επιχείρημα βασίζεται σε προσδιορισθείσες περικοπές ύψους 5,5-6 δισ. ευρώ, όπως φέρεται να υποστηρίζει ο κ. Βενιζέλος συνεπικουρούμενος από τον κ. Κουβέλη, ποντάροντας στην ανάκαμψη της οικονομίας αργότερα.
Πολύ φοβόμαστε, αν επικρατήσει η συγκεκριμένη άποψη, ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να επαναληφθεί ο λανθασμένος υπολογισμός που έκανε ο κ. Βενιζέλος πριν από 13 μήνες.
Αν η φοροεπιδρομή ήταν το κόστος που πλήρωσε ο κόσμος λόγω της απροθυμίας της τότε κυβέρνησης να μειώσει το έλλειμμα συμπιέζοντας τις κρατικές δαπάνες όσο χρειαζόταν, το κόστος θα είναι δυσανάλογα μεγαλύτερο τώρα.
Ακόμη κι αν η Ελλάδα δεν πιεστεί να φύγει από το ευρώ, η απροθυμία τήρησης των δεσμεύσεων για τις περικοπές των 11,5 δισ. ευρώ μπορεί να γίνει η αιτία για μεγαλύτερες απώλειες θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, που ασφυκτιά από την έλλειψη ρευστότητας, τη φορολογική και ασφαλιστική επιβάρυνση και το μορατόριουμ στις πληρωμές του κράτους.
Oι 3 πολιτικοί αρχηγοί ίσως θα έπρεπε να ξανασκεφθούν το θέμα αν επιθυμούν να ενισχύσουν τις πιθανότητες να δοθεί στο οικονομικό πρόγραμμα επιμήκυνση δύο χρόνων από τους πιστωτές και να μην προκύψει μοιραία πολιτική απόφαση για τη χώρα όπως υπονόησε χθες ο κ. Στουρνάρας.
Αυτό ισχύει κυρίως για τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Κουβέλη.
Η απόφαση που θα βγάλει για την Ελλάδα ο στενός κύκλος των ανθρώπων που αποφασίζουν για το μέλλον της ευρωζώνης θα είναι πολιτική.
Αν όμως εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους υπενθυμίζουμε το υψηλό ρίσκο του «ηθικού κινδύνου», μπορεί μαζί με τα αβγά να χάσουμε και τα πασχάλια αυτήν τη φορά αν προσέλθουμε χωρίς τον προσδιορισμό των περικοπών ύψους 11,5 δισ. ευρώ.
Dr. Money
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου