Εκτιμώ και σέβομαι κάθε ιδιωτική δραστηριότητα και ασφαλώς ανάμεσά τους και τα σαντουτσάδικα,...
τα σουβλατζίδικα, τα φαστφουντάδικα, τους κουλουρτζήδες και τους φούρνους της γειτονιάς μας που διαπιστώνω ότι πολλαπλασιάζονται.
Επειδή όμως στις ημέρες μας, ανάμεσα στους αλαλαγμούς και την πολιτική υστερία για τις συμμορίες και τους εγκληματίες που πρώτα τους περάσαμε από την Βουλή και μετά τους ανακαλύψαμε... δεν ανακόπτεται η οικονομική ιστορία του τόπου, είναι νομίζω χρήσιμο να σημειώσουμε τις μεταστροφές που συντελούνται με ασύλληπτη ταχύτητα.
Στο Κέντρο της Αθήνας, τρεις γωνίες παρακάτω από εκεί που θα κρέμεται το λουκέτο της αλυσίδας ρούχων που έκλεισε, ήταν πριν από κάποιους μήνες και το λουκέτο μιας γνωστής γαλλικής αλυσίδας ηλεκτρονικών μέσων ήχου και θεάματος.
Οι αλυσίδες έφυγαν αλλά η γωνιά αυτή απέκτησε και πάλι ζωή από καφετέριες και σαντουτσάδικα.
Το ίδιο πιστεύω θα γίνει και με την γωνιά όπου σήμερα η αλυσίδα ρούχων είχε το κεντρικό της πολυκατάστημα. Θα δούμε, σύντομα, ένα νέο πολυσαντουιτσάδικο...
Στην Πλατεία Καπνικαρέας, στο Κέντρο και πάλι, εκεί που μεγάλα καταστήματα επώνυμων ελληνικών και ξένων ρούχων σχηματοποιούσαν την ευρωπαϊκή εμπορική εικόνα της πρωτεύουσας, την θέση τους έχουν πάρει τώρα αναψυκτήρια και κουλουράδικα.
Οι μετασχηματισμοί αυτοί στην ελληνική αγορά όπου την θέση εμπορικών αλυσίδων παίρνουν τα σουβλατζίδικα και τα τυροπιτάδικα είναι εικόνες από το 2009 και μετά.
Εικόνες που μπορεί να συνδέονται με την κρίση αλλά συνθέτουν και το αύριο της πραγματικής οικονομίας του τόπου που ακόμη έχει ανάγκη να βρει δουλειά στους ανέργους του 28% που πιάνουν το ταβάνι της Ευρώπης.
Μέχρι το 2009 και για δεκαετίες το χαιρόμαστε (λίγο ως πολύ) που ξεμπερδεύαμε με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους είτε γιατί τους έτρωγε η κρίση και ο ανταγωνισμός είτε γιατί τους έτρωγε η πάντα ανερμάτιστη οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων τους ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Είχαμε και έχουμε και εκεί εικόνες που δυστυχώς μας αφήνουν αδιάφορους.
Στα πλαϊνά του Κηφισού και εκεί που υπήρχαν δύο μεγάλες χημικές βιομηχανίες πρώτων υλών υπάρχουν τώρα οικόπεδα που κάποιοι βάζουν καφάσια για να τα μεταφέρουν στην λαχαναγορά που είναι παρακάτω.
Στον Πειραιά κάτι κτίρια κουρέλια θυμίζουν κλωστοϋφαντουργικές δόξες της Ελλάδας.
Στην εθνική οδό Αθηνών Λαμίας και μετά το 55 χιλιόμετρο υπάρχουν τα κουφάρια βιομηχανιών ξύλου, οικοδομικών υλικών, εφαρμογής ηλεκτρισμού, συναρμολόγησης οχημάτων και άλλα πολλά που φτιάχνουν ένα τεράστιο υπαίθριο μουσείο της ελληνικής βιομηχανικής ιστορίας στο οποίο κανείς δεν δίνει σημασία.
Αλλά και στις ημέρες μας η «χαλαρότητα» δεν αλλάζει.
Ασχοληθήκαμε ένα 48ωρο με το τσιμεντάδικο που έκλεισε πριν από μήνες απολύοντας 350 εργάτες αλλά ξεπερνάμε ήδη την εβδομάδα που μας απασχολεί η ξεβράκωτη γκόμενα ενός Χρυσαυγίτη.
Τρεiς ημέρες μας απασχόλησε η μετανάστευση ενός κολοσσιαίου μεταλλουργικού ομίλου (από τους 2-3 που μας απομένουν) αλλά και για το επόμενο δεκαήμερο θα μας απασχολεί αν οι φουσκωτοί έφαγαν ή δεν έφαγαν το σπανακόρυζο στα κρατητήρια...
Την ίδια στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση μας μοστράρει με προκλητικό τρόπο στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η Ελλάδα είναι ουραγός στην χρήση πληροφορικής τόσο στις κρατικές υπηρεσίες όσο και στην καθημερινή ζωή σε σχέση ακόμη και με τις πρώην Ανατολικές χώρες.
Ο ΟΟΣΑ διαπιστώνει ότι η Ελλάδα είναι στις τελευταίες θέσεις σε ό,τι αφορά την έρευνα και την υποστήριξη καινοτομικών προϊόντων.
Οι στατιστικές υπηρεσίες των Βρυξελλών διαπιστώνουν ότι η χρήση του διαδικτύου σε συναλλαγές με τις κρατικές υπηρεσίες ενώ σε όλη την Ευρώπη κινείται από το 85-100% στην Ελλάδα δεν ξεπερνά το 48%.
Τα μόνα «αισιόδοξα» στοιχεία είναι ότι επιστρέφουμε στις ατομικές επιχειρήσεις με ρούχα στοκ μαϊμούδες... σε βιοτεχνικά είδη για την λαϊκή αγορά, σε τυροπιτάδικα και σε εργαστήρια ζαχαροπλαστικής με λιανική πώληση...
Ψάχνοντας δε να βρεις τι θα γίνει με το σημερινό 28% των ανέργων θα συναντήσεις μόνο τον χάρτη της μετανάστευσης.
Αλλά και εδώ το μέλλον ακολουθεί σενάρια «θρίλερ» γιατί οι «φίλοι» μας Βρετανοί, Ολλανδοί και Σουηδοί ζητούν να κλείσουν τα σύνορα της Ευρώπης.
Και από πότε; Από την 1 Ιανουαρίου 2014 που υποτίθεται ότι η «ευρωπαϊκή οικογένεια» θα άνοιγε την αγκαλιά της για την εσωτερική μετακίνηση εργαζομένων καταργώντας και τα τελευταία εμπόδια.
Του Γιώργου Κράλογλου
Πηγή:www.capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου