Η συνάντησή µας έγινε στον δρόµο. Κοντά στο σηµείο όπου δέχτηκε την επίθεση.
Τον πέτυχα να γυρνάει από το σούπερ µάρκετ. Τρία γειτονόπουλα τον γέµισαν µε χαµόγελα. «Παιδιά Αλβανών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα», µου εξηγεί. Ανταλλάξαµε νοερές χειραψίες. Λίγο πριν, η Πλατεία Βικτωρίας µε φόβισε.
200-300 άντρες όρθιοι συζητούσαν έντονα µεταξύ τους. Στο βλέµµα τους δεν διέκρινα τίποτε γνώριµο. Και αυτοί έριχναν εχθρικές µατιές προς τον δρόµο...
Στα αυτοκίνητα, τα µηχανάκια, τους περαστικούς. Κάποιοι είχαν σακίδια, κάποιοι άλλοι µπόγους µε ρούχα. Μάτια κόκκινα αγουροξυπνηµένα. Και πουθενά γυναίκες. Τώρα που το γράφω, το συνειδητοποιώ. Στις συγκεντρώσεις των µεταναστών στη Μενάνδρου, στην Αχαρνών, στον Αγιο Παντελεήµονα δεν υπάρχουν πια γυναίκες. Λες και κάποιος τις έχει αποσύρει. Ετσι θα είναι η νέα τους ζωή άραγε;
Οι σακούλες του Μάινα έχουν τα συνήθη. Φαγητά, απορρυπαντικά, καφές, τσάι, ξηροί καρποί (χωρίς αλάτι, υγιεινοί). Η προηγούµενη συνάντησή µας ήταν στην Κρήτη.
Σε µια ταβέρνα στην Πλάκα στο διάλειµµα των γυρισµάτων. Ντυµένος µε µαύρα παλιά ρούχα σε µπέρδευε.
Ηταν ο Μάινας ή ο Γιώργος ο βαρκάρης της Σπιναλόγκας;
Κάθε τόσο το βλέµµα του έφευγε στη θάλασσα.
Από πότε µένεις εδώ;
Εδώ και 23 - 24 χρόνια. Αυτή η πολυκατοικία είναι µαθητών του Πικιώνη.
Πού µεγάλωσες;
Γεννήθηκα στη Σύρο αλλά µεγάλωσα στις γειτονιές του Βύρωνα.
Δεν θα µπορούσες να ζήσεις κάπου αλλού, δηλαδή.
Μου λείπει πολύ η θάλασσα. Την αγάπησες τους µήνες που «γύρναγες» στην Κρήτη το «Νησί»;
Το «Νησί» µάλλον µου ξύπνησε αυτό που πραγµατικά είµαι. Κυκλαδίτης και από πατέρα και από µάνα. Ο πατέρας µου, ο παππούς µου, ο προπάππος µου, όλοι τέλος πάντων ήταν καπετάνιοι και στο σπίτι η κουβέντα ήταν πάντα για τη θάλασσα. Γι’ αυτό στην Κρήτη τού έδωσες και κατάλαβε. Είχα µάθε ότι βουτούσες και τον χειµώνα.
Χειµερινός κολυµβητής έγινα στο Ναύπλιο όπου σπούδαζε ο γιος µου. Και κάποια στιγµή αν βρω κάτι στα νότια προάστια που να είναι µέσα στις προδιαγραφές µου, έναµικρό πραγµατάκι, θα µετακοµίσω.
Τι συνέβη την προηγούµενη Παρασκευή;
Ο, τι συµβαίνει εκατοντάδες φορές την ηµέρα στο κέντρο της Αθήνας. Και ντρέποµαι που πήρε τέτοια διάσταση η δική µου ιστορία µόνο και µόνο επειδή είµαι ένας «προβεβληµένος ηθοποιός».
Τι έγινε όµως;
Είδα δύο µπουκάλια ναπερνάνε ξυστά από το κεφάλι µου.
Αν σε πετύχαιναν;
Θα ήµουν νεκρός, δεν υπήρχε καµία περίπτωση να την γλίτωνα, καµία. Αυτό δεν θα ήτανκαι το καλύτερό µου. ∆εν είµαι ήρωας. Το θέλω το σαρ κίο µου, πώς να σου το πω. Και όλα αυτά για να σου πάρουν το κινητό;
Ναι, ήρθε κάποιος απόπίσω για να µου πάρει το κινητό και επειδή αντιστάθηκα και του φώναξα «τι κάνεις ρε µ... άσε το κινητό κάτω», κάποιοι άλλοι µου πέταξαν µπουκάλια για ναµε σκοτώσουν.
Μαύρος;
Μελαψός, Αλγερινός, Μαροκινός, Σουδανός κάτι τέτοιο. Τον έπιασα και τότε οι άλλοι µου πέταξαν τα µπουκάλια. ∆εν µε πέτυχαν, γιατί δύο Ελληνες που βρίσκονταν εκεί τους τράβηξαν. Εγινε µια µικρή συµπλοκή και τηνκοπάνησαν. Αν ήµουν µόνος µου, δεν θα την έβγαζα καθαρή.
Ηταν συµµορία πιστεύεις;
Ναι. Αν δεν ήταν συµµορία, τότε είναι ακόµα πιο ανησυχητικό. «Ενας Ελληνας αντιστάθηκε σε κάποιον δικό µας, πάνω του να τον λιντσάρουµε»; Αυτό δεν θέλω να πιστέψω ότι συνέβη γιατίείναι πολύ τραγικό.
Ηταν πολλοί θεατές;
Καµιά κατοστή. Στην Αχαρνών, απέναντι,ήταν ένα λεωφορείο που φόρτωνε Ρουµάνους. Μόνο εκεί ήταν 50 άτοµα.
Ολοι ξένοι;
Ναι, δεν κυκλοφορούν Ελληνες πια το βράδυ. Μόνο εσύ και ο σκύλος σου.
Μα, δεν φοβόµουν εγώ ποτέ σε αυτή την περιοχή. Και όταν µε ρωτούσαν πώς µένεις στην Πλατεία Βικτωρίας τούς έλεγα «καλά, είστε τρελοί, µια χαρά κυκλοφορούµε, δεν µας έχει πειράξει κανείς». Να όµως που συνέβη. Σε µια βόλτα µε τον σκύλο … Ο σκύλος δεν αντέδρασε;
Μόνο που δεν τους έγλειφε.Εγώ όµως είδα το µίσος στα µάτια τους.
«Σε µισώ γιατί έχεις και εγώ δεν έχω»;
Κάτι χειρότερο. «Θέλω να σου σπάσω το κεφάλι αλλά προς το παρόν δεν µπορώ οπότε θα σου πάρω το κινητό». Κι αυτό δεν είναι φοβικό, γιατί εγώ εξακολουθώ να ζω εδώ, βλέπω όµως µία υποβόσκουσα οργή που δεν ξέρω πού θα ξεσπάσει. Αυτό φοβάµαι.
Οι υπόλοιποι µετανάστες τι έκαναν;
∆εν κουνήθηκε άνθρωπος. Αµέτοχοι ήταν. Μόνο δυο Ελληνες που έτυχαν και ήταν στην περιοχή έτρεξαν αµέσως να µε βοηθήσουν. Βέβαια πριν από χρόνια, πάνω από µια δεκαετία, είχε αρπάξει φωτιά το σπίτι µου, στις 2:00 το πρωίκαι οι πρώτοι που ήρθαν να βοηθήσουν ήταν οι µολδαβοί γείτονές µου. Πήδηξαν από το µπαλκόνι και µε τα λάστιχα µου έσβησαν τη φωτιά.
Λίγες µέρες πριν από την επίθεση είχες εκφράσει τη συµπαράστασή σου στους µετανάστες που κάνουν απεργία πείνας.
Ναι, ζήτησα την κατανόηση της ελληνικής κοινωνίας και την αντίσταση στη βαρβαρότητα της εποχής. Και δεν το µετανιώνω βέβαια. Πρέπει να βοηθήσουµε αυτούς τους ανθρώπους.
Να αρχίσουµε από τα εύκολα. Οι µετανάστες που ζουν χρόνια στη χώρα µας, που έχουν παιδιά στο σχολείο, πρέπει να νοµιµοποιηθούν;
Ναι. Τα παιδιά τους συνήθως δεν µιλάνε καµία άλλη γλώσσα, παρά µόνο ελληνικά. ∆εν πρέπει να τους δεις αυτούς µε ένα διαφορετικό µάτι;
Υπάρχουν όµως και οι µετανάστες που συνεχίζουν να έρχονται. Πέρυσι πέρασαν τον Εβρο 45.000 και µε όλα αυτά που γίνονται στην Αφρική ίσως φέτος έρθουν 100.000 -200.000. Με όλους αυτούς τι κάνεις;
Και είναι άνθρωποι µε τελείως άλλη κουλτούρα. Εχω µια αµηχανία µπροστά σε αυτό το πρόβληµα. Την αµηχανία που έχουν καιοι περισσότεροι Ελληνες ακόµη και οι κυβερνώντες. Μια λύση είναι να τους δώσειςτη δυνατότητα να φύγουν για την υπόλοιπη Ευρώπη.Πριν από καιρό είδα στην τηλεόραση έναν Πακιστανό. Ελεγε «δεν θέλω να µείνω στη χώρα σας, θα σφάξω τα παιδιά µου και θα αυτοκτονήσω», έπαθα πλάκα, «δεν αγαπώ τη χώρα σας, αφήστε µε να φύγω». Είναι σαν να έχει βάλει έναν φράχτη η Ευρώπη και αυτός ο φράχτης είναι η Ελλάδα. Πώς θα το λύσεις; Αυτή τη στιγµή οι χώρες του Μαγκρέµπ θα στείλουν στην Ευρώπη 250.000 κόσµο.Ηδη στην Ιταλία υπάρχει ανθρωπιστική κρίση.
Ο φράχτης στον Εβρο θα µπορούσε να βοηθήσει;
Πραγµατικά, δεν ξέρω. Ο φράχτης είναι ένα προσωρινό αποτρεπτικό µέτρο, θα βρουνάλλους τρόπους. Είναι τέτοια η δυναµική αυτού του κύµατος, που ο, τι κυµατοθραύστη κι αν βάλεις θα τον σπάσει. Το να βάλεις ένα φράχτη στα σύνορά σου είναι σαν να λες «δεν είµαιξέφραγο αµπέλι» αλλά δεν ξέρω αν αρκεί.
Πόσοι όµως µπορούν να ενταχθούν στην κοινωνία µας; Οχι στις ουρές των συσσιτίων αλλά σε δουλειές. Αυτό είναι ένα ερώτηµα στο οποίο επιτέλους πρέπει να απαντήσουµε.
Ναι, αυτό είναι που πρέπει να απαντηθεί γιατί σε ένα δυο χρόνια δεν θα λύνεται µε τίποτα. Εµείς οι Ελληνες είµαστε φιλόξενοι αλλά όσο περνάει ο καιρός θα αγριεύουµε, διότι κι εµείς δεν περνάµε καλά. Αρα, θα ξεσπάµε πάνω τους. Μου λένε εδώ οι ηλικιωµένοι «πάµε στο νοσοκοµείο και είναι ουρές οι µετανάστες, πώς θα εξυπηρετηθούµε εµείς;». Και λένε «διώχτε τους όλους, να πάνε σπίτι τους». Πώς να πάνε σπίτι τους βρε παιδιά; Τους δίνεις 300 ευρώκαι το εισιτήριο του αεροπλάνου και σου λένε δεν φεύγω. Γιατί πώς να γυρίσει ο άλλος στο Αφγανιστάν;
Ολοι οι καλοί χωράνε λοιπόν;
Και αυτό είναι ροµαντικό. Μακάρι να χωρούσανε αλλά δεν χωράµε όλοι δυστυχώς. Γι’ αυτό και λέω ότι είναι απλουστευτικές οι λύσεις τις οποίες ακούω. Θα σου πω κάτι αιρετικό. Εχω κάτσει και έχω συζητήσει και µε χρυσαυγίτες στην περιοχή. Υπάρχει αληθινός πόνος σε κάποιους από αυτούς. Κάποτε έκαναν µεροκάµατα ή ήταν µαγαζάτορες και ξαφνικά απαξιώθηκαν, έγιναν λούµπεν. Η παραοικονοµία έχει ρηµάζει τα µαγαζιά. Απέναντι κλείνει ένα καλλυντικάδικο που ήταν εδώ 30 χρόνια.
Οι εκατοντάδες µετανάστες που είναι στην πλατεία τι κάνουν όλη µέρα;
Αλλες µέρες είναι ακόµα πιο πολλοί. Περιφέρονται. Υπάρχουν κάτι τύποι που πουλάνε βραστά αυγά 25 λεπτά το ένα µε λίγη σάλτσα και µια πίτα αραβική και έτσι τη βγάζουν όλη µέρα. Αυτή είναι η πλατεία που έκανατον γιο µου κούνια, όταν ήταν µικρός.
Υπάρχουν ακόµα κούνιες;
Οχι, τίποτα δεν υπάρχει, τα έχουν ξηλώσει όλα.
Και δεν υπάρχουν πια και παιδιά. Πουλάει ο κόσµος και φεύγει σαν κυνηγηµένος. Εκεί που µου την έπεσαν, απέναντι ήταν το φροντιστήριο αγγλικών του γιου µου. Πώς λοιπόν να έρθουν στις 9 το βράδυ τα παιδιά σου από τα αγγλικά; Και έτσι απαξιώνεται όλο το κέντρο και πουλιέται δωρεάν. Το διπλανό µου διαµέρισµα, 80 τ.µ. ρετιρέ, πουλήθηκε 50.000.
Εσύ γιατί µένεις όµως;
Μου αρέσει το κέντρο, αλλά νιώθω και µια ηθική υποχρέωση. Προβληµατίζω αυτούς που φοβούνται να έρθουν. ∆ηλαδή«κάτσε, για να µένει ο Μάινας εκεί, πάει ναπει ότι δεν είναι τόσο άσχηµα τα πράγµατα όσο λένε».Και ξέρεις, καλό θα ήταν να έρθει και κανένας πολιτικός να µένει εδώ. Θα αφουγκραζόταν καλύτερα την κοινωνία, θα έδινε κι ένα παράδειγµα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου