Από την απελευθέρωση ήδη και μετά, δηλαδή τα μέσα του 19ου αιώνα, στην Ελλάδα δεν γινόταν τίποτα χωρίς την έγκριση του κρατικού μηχανισμού.
Σε αντίθεση με άλλες χώρες, η κυρίαρχη τάξη που αναλάμβανε την εξουσία ήταν οι προεστοί που μάζευαν τους φόρους για λογαριασμό των Οθωμανών την περίοδο πριν από την εθνική παλιγγενεσία.
Αυτοί δεν έβλεπαν το κράτος ως εγγυητή κάποιων δικαιωμάτων, όπως η ατομική ιδιοκτησία, αλλά ως μέσο για τη μεγιστοποίηση των εισοδημάτων και του προσωπικού πλούτου τους.
Το κράτος ήταν ο μηχανισμός για την απόκτηση προσόδων και την κατανομή τους, ενώ η πρόσληψη στο δημόσιο ήταν η πιο σημαντική παροχή.
Διαβάζουμε στο βιβλίου του Τάκη Μίχα «Η μαύρη βίβλος της ελληνικής οικονομίας»:
Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1880, η Ελλάδα είχε μία από τις μεγαλύτερες κρατικές γραφειοκρατίες. Για κάθε 10.000 άτομα υπήρχαν 200 δημόσιοι υπάλληλοι στο Βέλγιο, 176 στη Γαλλία, 126 στη Γερμανία και 73 στη Βρετανία.
Στην Ελλάδα, ο αριθμός ανερχόταν σε 214.
Ο Γάλλος ευγενής και συγγραφέας Αρτούρ Γκομπινό ανέφερε: «Στην Ελλάδα, ολόκληρη η κοινωνία φαίνεται να λειτουργεί στη βάση της αρχής ότι, αφού μόνο το κράτος έχει λεφτά, ο καθένας θα πρέπει να επωφεληθεί απ' αυτό και να πιάσει δουλειά ως δημόσιος υπάλληλος».
Από τότε μέχρι σήμερα έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας. Πάρα πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, όμως ένα παραμένει σταθερό:
Το κράτος ως διανεμητής προσόδων σε διάφορες ομάδες και άτομα.
Μας ήλθαν όλα αυτά στον νου διαβάζοντας την τοποθέτηση μιας ανώνυμης δικαστικής πηγής σε ρεπορτάζ ΜΜΕ για την απόφαση του ΣτΕ να δικαιώσει τις προσφυγές των ενστόλων.
Ο ανώνυμος δικαστικός προσπάθησε να εξηγήσει και να δικαιολογήσει την απόφαση του ΣτΕ, φερόμενος να λέει ότι οι ένστολοι ανήκουν στον «πυρήνα του κράτους».
Στον ίδιο πυρήνα ανήκουν επίσης οι δικαστικοί, για τους οποίους το μισθοδικείο αποφάνθηκε λίγο πριν από την Πρωτοχρονιά ότι δεν θα έπρεπε να υποστούν μειώσεις αποδοχών.
Κοινώς να εξαιρεθούν από το μνημόνιο, και να έχουν το ίδιο αφορολόγητο με τους βουλευτές.
Στο κάδρο έβαλαν εν μέρει τους πανεπιστημιακούς που δικαίωσαν για τη φορολόγηση κάποιων επιδομάτων με αναδρομική ισχύ.
«Οι δικαστικοί είναι έξυπνοι. Δεν ήθελαν να είναι μόνοι στο κάδρο» ανέφερε χθες ένας πανεπιστημιακός, προσθέτοντας με νόημα ότι οι μισθοί των καθηγητών ΑΕΙ συνδέονται με εκείνους των δικαστών.
Δεν γνωρίζουμε αν τα περί κάδρου είναι αλήθεια ή όχι.
Όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά κάτι άλλο.
Οι αποφάσεις του μισθοδικείου και του ΣτΕ δημιουργούν τρύπα μερικών εκατοντάδων εκατ. ευρώ, αυξάνοντας το δημοσιονομικό κενό της περιόδου 2014-2016.
Κι επειδή πρόκειται για μόνιμες αυξήσεις δαπανών της γενικής κυβέρνησης θα απαιτηθούν μόνιμα, ισοδύναμα μέτρα που θα είναι δύσκολο να βρεθούν.
Η ευκολότερη λύση για το πολιτικό σύστημα θα είναι ένας ακόμη φόρος ή αύξηση φόρων για να καλυφθεί το επιπρόσθετο δημοσιονομικό κενό.
Όμως, πιο δίκαια λύση από κοινωνική και οικονομική πλευρά θα είναι μια άλλη:
Η εξοικονόμηση των αναγκαίων πόρων από τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων του σκληρού πυρήνα.
Είμαστε βέβαιοι π.χ. ότι η μείωση του αριθμού των ενστόλων κατά 20% και ίσως παραπάνω δεν θα έθιγε καθόλου το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων.
Άλλωστε, υπάρχουν πολλά άχρηστα στρατόπεδα που διατηρούνται ακόμη σε όλη την Ελλάδα για πολιτικούς και άλλους λόγους και τόσο πολλές θέσεις γραφείων που συνεισφέρουν στη γραφειοκρατία.
Το ίδιο ισχύει για τα διάσπαρτα πανεπιστήμια και το διδακτικό προσωπικό.
Όμως, θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.
Το κράτος και κυρίως ο σκληρός πυρήνας του παραμένει ο βασικός διανεμητής προσόδων στην Ελλάδα και είναι πανίσχυρος.
Επομένως, η λυπητερή για τη συντήρησή του θα πληρωθεί από τους άλλους.
Dr. Money
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου