Τα παιδία καίει...

Θα ήταν αστείοι, αν δεν ήταν επικίνδυνοι. 

Αναφερόμαστε σε εκείνα τα παιδάκια που βάφτισαν την καταστροφή «εμπρηστική παρέμβαση», που ονομάζουν τους τραμπουκισμούς «δυναμικές ενέργειες», που αποκαλούν τη Δημοκρατία «Χούντα», το νομικό πλαίσιο «κράτος καταστολής» και άλλα γελοία πλην όμως επικίνδυνα για την κοινωνική μας συμβίωση.

Μιλάμε για εκείνους που μεγάλωσαν με «επαναστατικά» -τρομάρα μας!- προτάγματα και χρησιμοποιούν περίτεχνα ονόματα τα οποία κινούνται μεταξύ σαπουνόπερας και επανάστασης:
«Κύκλοι Παραβατικών/πυρήνας Εραστές της Ανομίας», «Μαύρες Κυριακές - Κόκκινες νύχτες» και πράσινα άλογα.

Αυτά τα παιδιά είναι προϊόντα κάποιων κομπλεξικών της γενιάς της μεταπολίτευσης, εκείνων που τους ζάλισαν τ’ αυτιά ότι δεν πρέπει να μένουν στον καναπέ, αλλά να βγουν στους δρόμους. Και βεβαίως είναι κακό να μένει κάποιος στον καναπέ -αν μη τι άλλο για λόγους υγείας- αλλά κανείς δεν εξήγησε σ’ αυτά τα παιδιά τι πρέπει, και κυρίως τι δεν πρέπει να κάνουν σαν βγουν στους δρόμους. Δεν τους είπε κανείς, ότι μπορούν να φωνάζουν όσο λαχταράει η ψυχή τους αλλά όχι να κατεβάζουν βιτρίνες· ότι μπορούν να στέλνουν άρθρα ή επιστολές στα έντυπα, αλλά όχι να τα καίνε· ότι μπορούν να κάνουν αντιπαραθέσεις με όποιες λέξεις θέλουν, αλλά όχι με γιαούρτια, αυγά ή πέτρες. Αντιθέτως, αυτοί οι κομπλεξικοί κάθε λίγο και λιγάκι χάιδευαν τα αυτιά των επιγόνων τους. Τους δασκάλεψαν με τον δημόσιο λόγο τους ότι οι τραμπουκισμοί είναι «συμβολική βία» και αθώωναν τις πράξεις τους με ευφημισμούς περί «δίκαιης οργής».

Υπάρχουν κάποιοι που νιώθουν αδικημένοι γιατί δεν πρόλαβαν να κάνουν το Πολυτεχνείο και γι’ αυτό το έβαλαν αμέτι-μουχαμέτι να κάνουν «ένα, δύο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία». Υπάρχει και ο εσμός όλων αυτών των αγράμματων, που το παίζουν Αριστεροί, και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την κατάληψη στον καιρό της χούντας, από τους τραμπουκισμούς σε εποχή Δημοκρατίας. Είναι όλοι οι «Πονηροί Πολιτευτές» που περιφέρουν τις γκρίζες αλογοουρές και τα ξεκομμένα μαρξιστικά τσιτάτα στα μπαρ, μπας και χαραμίσει καμιά φοιτητριούλα τον νεανικό της ενθουσιασμό. Τζάμπα, που ’λεγε και ο Σαββόπουλος...

Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις, λέει ο ελληνικός λαός, και δυστυχώς νέα παιδιά «έμαθαν» από τους πιο κομπλεξικούς κι αγράμματους, κάποιους που έκαναν επάγγελμα την «τζάμπα επανάσταση». Από εκείνους δηλαδή που ξεκοκάλισαν την παράδοση της Αριστεράς κι άφησαν πίσω τους νεκρά συνθήματα. Οπως επεσήμανε παλιότερα και ο καθηγητής κ. Γιάννης Βούλγαρης (στο βιβλίο του «Η Μοιραία Πενταετία», εκδ. Πόλις) «Αυτό που σήμερα θεωρείται ευρύτερη ιδεολογική επιρροή ή συνεχιζόμενη ηγεμονία της “Αριστεράς” είναι ποιοτικά διαφορετικό και περιέχει μια ριζική ασυνέχεια: την αποκοπή από το ιστορικό πλαίσιο της αριστερής ταυτότητας...

Η “Αριστερά” έχει μετατραπεί σε εξάρτημα του λόγου της, σε εκφωνητή των κλισέ που ιστορικά αυτή παρήγαγε, αλλά που σήμερα τον διαχειρίζονται άλλοι με μεγαλύτερη μάλλον αποτελεσματικότητα... Αυτό που πραγματικά συμβαίνει» συνεχίζει ο κ. Βούλγαρης, «είναι ότι η κοινωνία (σ.σ. στην περίπτωσή μας και τα λούμπεν στοιχεία της) "κρύβεται" πίσω από τα παραδοσιακά αριστερά κλισέ για να εξορθολογίσει και να νομιμοποιήσει επιλογές στασιμότητας... Η Αριστερά έχει απλώς αυτοπαγιδευτεί στην ψευδαίσθηση επιρροής που της δημιουργεί η συχνή χρήση των παλαιών ένδοξων λέξεων. Δεν καταλαβαίνει ότι “γυμνά ονόματα κρατάμε” και ότι η αναγέννηση της αριστερής πολιτικής προϋποθέτει την αποδέσμευση από τα κλισέ της».

Απλώς κάποια από αυτά τα κλισέ περί βίας φυτεύτηκαν σε άγουρα κεφάλια και τώρα πληρώνουμε τα επίχειρα.


Του Πάσχου Μανδραβέλη