Στην εγχώρια μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή ο λαϊκισμός και η δημαγωγία που εξάσκησε και δίδαξε με επιτυχία ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει κατακλύσει ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό.
Ο λαϊκισμός δεν είναι η πολιτική που ασκείται προς όφελος του λαού, μιμείται πως εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού, αλλά επί της ουσίας μακροπρόθεσμα τα υποσκάπτει και δημιουργεί αδιέξοδα σε βάρος του λαού και υπέρ προνομιούχων καστών η ανάδειξη και ωφέλεια των οποίων δεν γίνεται με αξιοκρατικά κριτήρια.
Όταν μια κοινωνία και μια οικονομία λειτουργούν με αξιοκρατικά κριτήρια, η πρόοδος και η ανταμοιβή αυτού που ξεχωρίζει δημιουργεί προϋποθέσεις ευημερίας και πλούτο για ολόκληρη την κοινωνία.
Για να αντιληφθείτε, συγκρίνετε τις δυτικές οικονομίες με την Αργεντινή τα τελευταία εκατό χρόνια.
Ο λαϊκισμός του Ανδρέα Παπανδρέου έχει αφήσει το «σπέρμα» της δουλείας στην αναξιοκρατία και την πελατοκρατία σε όλο το πολιτικό φάσμα από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά.
Για να το καταλάβει αυτό κάποιος αρκεί να κοιτάξει τον τρόμο μπροστά στο ενδεχόμενο να μειώσουν το τεράστιο πελατειακό κράτος που δημιούργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου και βοήθησαν και όσοι άλλοι κυβέρνησαν στη μεταπολίτευση.
Το πελατειακό κράτος έχει αναδειχτεί σε ταμπού τέτοιου μεγέθους που ακόμη και προοδευτικές φωνές του πολιτικού συστήματος, διστάζουν να απολύσουν, όχι όσους δεν προσφέρουν τίποτα, ή όσους είναι υπεράριθμοι αλλά ούτε καν τους επίορκους. Όσους δηλαδή έκλεψαν και εκβίασαν το κράτος και την κοινωνία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιστορική κατάντια...
Όπως δείξαμε χθες όμως, οι πόροι της ελληνικής κοινωνίας που συντηρούν το κράτος «τέρας», λιγοστεύουν με γεωμετρική πρόοδο μετά την χρεοκοπία της χώρας που την έθεσε εκτός αγορών και άρα εκτός φθηνών δανεικών.
Οι τελευταίες μεγάλες επιχειρήσεις φεύγουν από τη χώρα για να αποφύγουν το ρίσκο που σηματοδοτεί αυτή για τις αγορές, την υψηλή φορολογία που απαιτεί για να συντηρεί άχρηστο και καταχρηστικό κράτος στην μεγαλύτερή του έκταση.
Είναι φανερό πως η υπερφορολόγηση για ό,τι κινείται και είναι ακίνητο προκειμένου να συνεχίσουν να πληρώνονται μεταξύ των λίγων εργατικών, οι πολλοί και αργόμισθοι και οι επίσης πολλοί επίορκοι, έχει ημερομηνία λήξης.
Το πελατειακό σύμφυρμα έχει τη ψευδαίσθηση που του καλλιεργεί η αριστερά πως υπάρχουν κάπου ταξικά χρήματα τα οποία αν αυτή έρθει στην εξουσία και τα βάλει στο χέρι, θα καταφέρει να συνεχίσει την ευημερία με δανεικά και εν γένει την συνέχεια με ξένα «κόλλυβα»...
Όπως έχουμε ξαναγράψει, το επίπεδο της σύγχρονης ελληνικής αριστεράς φτάνει το επίπεδο της οικονομικής θεώρησης των πραγμάτων των τευχών του Μίκυ Μάους, όπου αρκεί να αποκτήσεις πρόσβαση στην πισίνα που φυλάει τις λίρες ο κακός καπιταλιστής Σκρουτζ για να λύσεις όλα τα προβλήματα τα δικά σου και της κοινωνίας.
Δεν είναι έτσι. Αν διάβαζαν προσεκτικότερα ακόμη και το δικό τους τον προφήτη, τον Μαρξ, θα έβλεπαν πως η ανταλλαγή χρήματος με εργασία και χρήματος με εμπόρευμα είναι δυναμική και όχι στατική σχέση. Το μυστικό δεν είναι στην κατοχή νεκρού πλούτου αλλά στην ικανότητα του νεκρού πλούτου να παράγει ευημερία μέσω ζωντανών και διαρκώς μεταβαλλόμενων οικονομικών σχέσεων.
Το κεφάλαιο είναι η διαδικασία μετατροπής του χρήματος σε εργασία και εμπορεύματα, τα οποία αφού πουληθούν πρέπει να δημιουργούν κέρδος το οποίο συνθέτει νέο κεφάλαιο και επαναλαμβάνει τη διαδικασία από την αρχή...
Το χρήμα από μόνο του χωρίς τις σχέσεις του καπιταλισμού είναι νεκρό, όπως απέδειξε το σοβιετικό πείραμα...
Το ελληνικό πρόβλημα είναι πως ενώ μπορεί να βρεθεί χρήμα, οι προϋποθέσεις για την παραγωγή κέρδους είναι αρνητικές.
Γιατί είναι αρνητικές; Πάρτε για παράδειγμα την Coca Cola 3 E που μετακομίζει από την Ελλάδα. Παρά το γεγονός πως οι πωλήσεις στην Ελλάδα αντιπροσώπευαν κάτω από το 8% των συνολικών πωλήσεων, η Ελλάδα απορροφούσε το 30-50% της φορολογικής επιβάρυνσης του ομίλου.
Με αυτές τις προϋποθέσεις η φυγή ήταν θέμα χρόνου.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το γεγονός πως η τιμή του βιομηχανικού ρεύματος στην Ελλάδα είναι από τις πιο υψηλές στην Ευρώπη. Μπορεί οι «καλοί» συνδικαλιστές να λένε συχνά πόσο φθηνότερο ρεύμα έχουν τα νοικοκυριά, αλλά για τα τιμολόγια που πρέπει να πληρώνουν οι παραγωγικές επιχειρήσεις σιωπούν.
Αν δεν μπορεί μια οικονομία να έχει ανταγωνιστικές επιχειρήσεις που παράγουν εισόδημα είναι θέμα χρόνου να μην έχει και ρεύμα καθόλου...
Αυτά όμως μοιάζουν «ψιλά γράμματα». Ή μάλλον έμοιαζαν μέχρι να τελειώσει και το τελευταίο «λίπος» από την εποχή της ευημερίας με δανεικά, οπότε άνευ μισθοδοσίας θα αποχωρούν μόνοι τους από το δημόσιο και θα βγάλουν και το πολιτικό σύστημα από την ανάγκη να σπάσει τα ταμπού...
Κώστας Στούπας / capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου