Όπου σταθούμε και βρεθούμε τα δημοσιεύματα με έρευνες και δηλώσεις περί της ύπαρξης πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στον ελλαδικό χώρο, πέρνουν και δίνουν: διαδίκτυο, εφημερίδες, τηλεόραση κ.κ.κ.
Φυσικά υπήρχανε εκθέσεις για την ύπαρξη πετρελαίου εδώ και δεκαετίες, αλλά μέχρι τώρα οι "υπεύθυνοι" ποιούσαν τη νήσσα. Σε βιβλιο πχ του 1993 υπήρχανε αυτά τα δεδομένα:
Το ερώτημα είναι γιατί γίνεται τόσος ντόρος, τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται πιεσμένη οικονομικά με Τροΐκες και νταβαντζήδες στο κεφάλι, τώρα που η Τουρκία έχει κυριολεκτικά περικυκλώσει την Ελλάδα, από ανατολικά, βόρεια με Σκόπια και Κόσσοβο, δυτικά με Αλβανία (βλέπε ναυτική βάση Τούρκων), ενώ νότια έχουμε να κάνουμε με τη Λιβύη και τον Καντάφι...
Αν είναι να τα βγάλουνε τώρα με το πιστόλι στον κρόταφο, καλύτερα να τα αφήσουνε εκεί που είναι, γιατί υπάρχει και ο κίνδυνος μόλυνσης σε περίπτωση ατυχήματος και μετά δεν μας ξεπλένει κανείς, ενώ θα χάσουμε και το μεγαλύτερο κεφάλαιο, που είναι ο τουρισμός και που δεν έχουμε ακόμη αναδείξει όσο πρέπει.
Θα μπορούσε η Ελλάδα με τόσους αρχαιολογικούς χώρους να γίνει ένα ζωντανό μουσείο και να ελκύει πολλούς περισσότερους ποιοτικούς τουρίστες και όχι τους φτωχομπινέδες μεθύστακες Άγγλους με τα βραχιολάκια και τις κονσέρβες.
Στην Ιταλία είχα επισκεφθεί πριν 2 χρόνια μουσείο επαρχιακής πόλης, είχανε αίθουσα με τα απολιθωμένα περιττώματα ενός ελέφαντα της λίθινης εποχής (& σε περίοπτη μάλιστα θέση)...
Στο Ελλάντα ανεβαίνουνε πάνω στον ίδιο τον Παρθενώνα, για να βάλουνε πανό διαμαρτυρίας!
Ιστορία του πετρελαίου στην Ελλάδα...
Η ιστορία των γεωτρήσεων στην Ελλάδα ξεκινά το 1903, όταν το ελληνικό κράτος παραχώρησε δικαίωμα έρευνας στην εταιρεία London Oil Development. Εκείνη άνοιξε, με ένα πρωτόγονο γεωτρύπανο, δύο επιφανειακές τρύπες σε περιοχή της Ζακύνθου κι έφυγε άπρακτη. Το ’38 έγιναν γεωτρήσεις στη Δυτ. Πελοπόννησο και στον Εβρο χωρίς αποτέλεσμα επίσης, ενώ το ’60 το υπουργείο Βιομηχανίας μαζί με το Ινστιτούτο Γεωλογικών Ερευνών ανέλαβε κάποιες συστηματικές γεωλογικές, γεωφυσικές και γεωτρητικές έρευνες στην Ηπειρο και στα Ιόνια νησιά. Στη συνέχεια «τρυπήθηκαν» τα Φιλιατρά, περιοχές στη Θεσ/νίκη και η Αιτωλοακαρνανία. Η τελευταία προτιμήθηκε από την ΒΡ. Η Texaco εμφανίστηκε να ψάχνει μαύρο χρυσό στον Θερμαϊκό και η An-Car Oil στη Ζάκυνθο και στη Λήμνο.
Το 1970 η Χούντα παραχωρεί το δικαίωμα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων της περιοχής του ΒΑ. Αιγαίου (και κατ’ άρθρο εκείνης της σύμβασης ολόκληρης της θαλάσσιας περιοχής του Θρακικού πελάγους) στην αμερικανική εταιρεία Oceanic Exploration Company, η οποία θα ανακαλύψει το κοίτασμα του Πρίνου. Ενα κοίτασμα που έχει προσφέρει οφέλη στο ελληνικό δημόσιο της τάξεως των 500 εκατ. δολαρίων. Η Oceanic θα παραχωρήσει σε μικρό χρονικό διάστημα τα δικαιώματά της στην Denison, η οποία ζητά να διεξαγάγει έρευνες ανατολικά της Θάσου. Εισπράττει βροντερή άρνηση από το ΓΕΝ για λόγους εθνικής ασφάλειας. Η εταιρεία επιμένει στις έρευνες στην αμφισβητούμενη από τους Τούρκους περιοχή και συγκρούεται με την ελληνική κυβέρνηση.
Το 1975 ιδρύεται η ΔΕΠ (Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου) με μόνο σκοπό να αναλάβει την επίβλεψη των όρων της σύμβασης για την εκμετάλλευση των πετρελαίων του Πρίνου. Θα περάσουν δέκα χρόνια για να ιδρυθεί η θυγατρική ΔΕΠ-ΕΚΥ, με σκοπό την έρευνα και την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Οι έρευνες εκείνη την εποχή επεκτείνονται με γεωτρύπανα που νοικιάζονταν κατά προτίμηση από τη Ρουμανία. Από το ’75 μέχρι το ’96 είχαν εκτελεστεί συνολικά 74 γεωτρήσεις σε διάφορες περιοχές της χώρας. Είναι η εποχή που βλέπει πετρέλαιο στην Ελλάδα και το Γαλλικό Ινστιτούτο Πετρελαϊκών Ερευνών BEICYP, έπειτα από έρευνα με βάση δορυφορικές μετρήσεις. Τι κρίμα που δεν τις θεωρούν αξιόπιστες οι πετρελαϊκές εταιρείες… Από τις ντόπιες έρευνες προέκυψε το κοίτασμα αργού πετρελαίου στο Κατάκολο και σε ένα πλήθος πιθανών πετρελαιοπεριοχών στο Ιόνιο, στο κεντρικό Αιγαίο, την Κρήτη και την Κάρπαθο, ενώ για την Ηπειρο η διάγνωση ήταν «επιφανειακές ενδείξεις πετρελαίου».
Εκείνη την εποχή, όμως, μια οδηγία της Ε.Ε. (του 1994) απαγορεύει στις κρατικές εταιρείες να έχουν αποκλειστικά δικαιώματα έρευνας και να εκμεταλλεύονται οι ίδιες το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο… Το πετρέλαιο, λοιπόν, ανήκει στο ελληνικό δημόσιο – το οποίο παραχωρεί, για πρώτη φορά, το δικαίωμα έρευνας και εκμετάλλευσης με διεθνή διαγωνισμό και συμβάσεις. Στον ιστορικό εκείνο πρώτο γύρο παραχωρήσεων με διαγωνισμό, τον οποίο προκηρύσσει η ΔΕΠ -ΕΚΥ (που διατηρεί το δικαίωμα της έρευνας και χάνει εκείνο της εκμετάλλευσης), προκρίνονται οι εξής περιοχές: Ιωαννίνων (4.200 τ.χλμ.), βορειοδυτικής Πελοποννήσου (2.025 τ.χλμ.), Αιτωλοακαρνανίας (3.650 τ.χλμ.) και η θαλάσσια περιοχή του Πατραϊκού. Ολες γίνονται ανάρπαστες. Η προκήρυξη όριζε το ελάχιστο ύψος επένδυσης για κάθε περιοχή και χώριζε την επενδυτική περίοδο σε τρεις φάσεις.
Η ερευνητική περίοδος σύμφωνα με το νόμο είναι έξι χρόνια για την ξηρά και επτά για τη θάλασσα, ενώ το ύψος της επένδυσης ήταν για την περιοχή Ιωαννίνων 20 εκατ. δολάρια για τα 4 χρόνια, για την Πελοπόννησο 26 εκατ. δολάρια, για την Αιτωλοακαρνανία 35 εκατ. δολάρια και για τον Πατραϊκό 26 εκατ. δολάρια. Αν έβρισκαν και πετρέλαιο θα απέδιδαν, σύμφωνα με το νόμο, το 40% του τζίρου τους στο κράτος. Στη συνέχεια η ΔΕΠ-ΕΚΥ καταργείται και απορροφάται από τα ΕΛ.ΠΕ. Οι εταιρείες δεν ολοκληρώνουν το ερευνητικό τους έργο και φεύγουν πριν από τη λήξη των συμβάσεων, πληρώνοντας μάλιστα στο ελληνικό δημόσιο τα ποσά που είχαν δεσμευτεί με εγγυητικές επιστολές ότι θα επενδύσουν. Κάποιοι αποδίδουν την αποχώρηση στο υψηλό κόστος των γεωτρήσεων. Στη Σαουδική Αραβία, για παράδειγμα, που τα κοιτάσματα είναι τεράστια και επιφανειακά, το κόστος για την παραγωγή 1 δισ. βαρελιών εκτιμάται σε 0,2-0,5 δολάρια το βαρέλι, την ίδια ώρα που στην Ελλάδα λόγω γεωλογικών συνθηκών το κόστος ανεβαίνει στα 3-4 δολάρια το βαρέλι. Κι αυτό αφορά τις χερσαίες γεωτρήσεις – οι θαλάσσιες είναι δυσκολότερες και δαπανηρότερες.
Από την άλλη μεριά οι άνθρωποι της πρώην ΔΕΠ απέδωσαν την αρνητική εξέλιξη στην έλλειψη ενός κρατικού φορέα διαχείρισης υδρογονανθράκων. Η έλλειψη ενός τέτοιου φορέα έγινε αισθητή και στην ιστορία με τα πιθανά πετρέλαια της Γαύδου, όταν στην ιστοσελίδα της εταιρείας πετρελαίου της Λιβύης εμφανίζονταν η Γαύδος και η Γαυδοπούλα ως λυβικές. Το θέμα διευθετήθηκε τελικά με τη μεσολάβηση του Κάρολου Παπούλια.
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν είχε υπεύθυνο φορέα για αρκετά χρόνια. Και λέμε «δεν είχε», γιατί τώρα είναι υπό σύσταση και το σχετικό νομοσχέδιο έχει κατατεθεί στη Βουλή. Τελευταία πράξη με την παλιά διαδικασία, απευθείας ανάθεση ή παρα- χώρηση δηλαδή και κύρωση από το Κοινοβούλιο, θα είναι ως φαίνεται η Ενεργειακή Αιγαίου και η Καβάλα Oil να αποκτήσουν το 70% των δικαιωμάτων στην περιοχή του ΒΑ. Αιγαίου από την καναδέζικη Calfrac (θα διατηρήσει το 5%). Τα ΕΛ.ΠΕ. κρατούν το 25%, ενώ ζήτησαν τις απαραίτητες εγγυήσεις σχετικά με τις οικονομικές δυνατότητες της Ενεργειακής Αιγαίου για να δώσουν τη συναίνεσή τους. Η συγκεκριμένη παραχώρηση περιλαμβάνει και το ακρωτήρι Μπάμπουρας. Οι εκτιμήσεις θέλουν την περιοχή γεμάτη πετρέλαιο, αλλά κάθε προσπάθεια επέκτασης των ερευνών έχει αποτελέσει στο παρελθόν αφορμή για κρίση στο Αιγαίο, αφού το πιθανολογούμενο κοίτασμα εκτείνεται στα 10 ν.μ. από το ακρωτήριο Μπάμπουρας και κατά την Τουρκία «κάθεται» σε τουρκική υφαλοκρηπίδα.
Θέλουν οι Τούρκοι τα πετρέλαιά μας, λοιπόν; Ο Αν. Πεπονής, πρώην υπουργός και στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου στο χειρισμό κρίσεων με την Τουρκία, θέτει το ζήτημα του Αιγαίου προσδίδοντάς του χροιά κατ’ εξοχήν πολιτική: «Το πετρέλαιο είναι το πρόσχημα· η ουσία είναι η συγκυριαρχία στο Αιγαίο. Τα σκάφη που έβγαλαν οι Τούρκοι ήταν τελείως ακατάλληλα για τέτοια δουλειά. Η εκχώρηση δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης, όταν δεν υπάρχουν κεφάλαια και τεχνογνωσία, αποτελεί πράξη διεκδίκησης και πολιτικής σκοπιμότητας».
Από το «Βυθίσατε το “Χόρα”!» στις «γκρίζες ζώνες»
*Το 1973 η τουρκική κυβέρνηση εκχωρεί στην κρατική τουρκική εταιρεία πετρελαίων την έρευνα 27 συνεχόμενων τμημάτων της θάλασσας του Αιγαίου. Η περιοχή αρχίζει από ανατολικά της Σαμοθράκης και φτάνει έως βόρεια της Χίου, με όριο την ελληνική χωρική θάλασσα των 6 μιλίων.
*Τον Ιούνιο του ’74 ένα μικρό υδρογραφικό πλοίο, το «Τσανταρλί», πραγματοποίησε έρευνες σε τμήμα υφαλοκρηπίδας δυτικά της Λέσβου. Η αμφιβολία για το αν το πλοίο αυτό μπορούσε να επιχειρήσει ουσιαστική έρευνα επιβεβαιώνει ότι επρόκειτο για επίδειξη άσκησης δικαιώματος.
* Το 1975 το ερευνητικό σκάφος «Χόρα» είχε βγει για έρευνα σχετική με υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου – και, μάλιστα, στην αμφισβητούμενη ελληνική υφαλοκρηπίδα, την οποία και παραβίασε. Ενα χρόνο αργότερα η Τουρκία προαναγγέλλει εκτεταμένα γυμνάσια στο Αιγαίο και έξοδο ξανά του «Χόρα» για σεισμικές έρευνες και σε ζώνες, προκαλώντας σοβαρή κρίση. Είναι τότε που αποδόθηκε στον Ανδρέα Παπανδρέου η φράση «Βυθίσατε το “Χόρα”!».
* Την περίοδο 1984-86 ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Ανδρέας Παπανδρέου προχώρησε σε νέες έρευνες και δειγματοληψίες από την περιοχή Μπάμπουρα, οι οποίες επιβεβαίωσαν τις προηγούμενες μελέτες, και έδωσε εντολή να συνεχιστούν και άλλες στην περιοχή των Δωδεκανήσων και στη νότια Κρήτη.
* Μάρτιος ’87. Το «ΜΤΑ Sismik Ι», πρώην «Χόρα», εμφανίστηκε εν δράσει μεταξύ Λήμνου – Μυτιλήνης, προκαλώντας μεγάλη κρίση. Αφορμή για την Αγκυρα αποτέλεσε η αίτηση της εταιρείας Denison να επεκτείνει τις έρευνές της για πετρέλαιο στα 10 ν.μ. ανατολικά της Θάσου. Η κυβέρνηση Παπανδρέου πίστευε ότι δεν υπήρχε λόγος να μη γίνουν γεωτρήσεις στην περιοχή.
* Η Τουρκία απαντά τον Μάρτιο του 1987 με την έξοδο του ερευνητικού της σκάφους «Sismik» στη θαλάσσια περιοχή του Μπάμπουρα. Η ελληνική πολεμική μηχανή τέθηκε σε πλήρη ετοιμότητα. Η σύρραξη αποφεύχθηκε, το «Sismik» επέστρεψε πίσω, αλλά η τουρκική διεκδίκηση καταγράφηκε. Τουλάχιστον στη φαντασία της.
* Συνάντηση τον Φεβρουάριο του 1988 Παπανδρέου και Οζάλ στο Νταβός της Ελβετίας, όπου συμφωνείται να παγώσει η υπόθεση Μπάμπουρας. Λίγο αργότερα, ο Α. Παπανδρέου παραδέχεται το λάθος του με το περίφημο «mea culpa».
* Τον Δεκέμβριο του 1996 ξεσπά η κρίση των Ιμίων. Η Τουρκία θέτει από τότε το ζήτημα των «γκρίζων ζωνών». Η κρίση συνδέεται και με την ανάθεση από την κυβέρνηση Σημίτη σε γερμανική εταιρεία έρευνας στον υποθαλάσσιο χώρο της Θάσου.
* Τον Μάιο του 2001, και ενώ προετοιμαζόταν συνάντηση Γ. Παπανδρέου -Ισμαήλ Τζεμ, γίνεται γνωστό ότι το τουρκικό ωκεανογραφικό «Πίρι Ρέις» σαλπάρει για σεισμικές έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα της Ρόδου, Καρπάθου, Καστελόριζου, καθώς και στην ανατολική Μεσόγειο. Τελικά το σκάφος δεν πραγματοποιεί τις έρευνες, αλλά η έξοδός του συνδέεται με διαφαινόμενη συνεργασία της Ελλάδας με ρωσικές εταιρείες για πετρελαϊκές έρευνες στο νότιο Αιγαίο, αλλά και με τη διαδικασία της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε.
Νέο άρθρο εδώ
Φυσικά υπήρχανε εκθέσεις για την ύπαρξη πετρελαίου εδώ και δεκαετίες, αλλά μέχρι τώρα οι "υπεύθυνοι" ποιούσαν τη νήσσα. Σε βιβλιο πχ του 1993 υπήρχανε αυτά τα δεδομένα:
Το ερώτημα είναι γιατί γίνεται τόσος ντόρος, τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται πιεσμένη οικονομικά με Τροΐκες και νταβαντζήδες στο κεφάλι, τώρα που η Τουρκία έχει κυριολεκτικά περικυκλώσει την Ελλάδα, από ανατολικά, βόρεια με Σκόπια και Κόσσοβο, δυτικά με Αλβανία (βλέπε ναυτική βάση Τούρκων), ενώ νότια έχουμε να κάνουμε με τη Λιβύη και τον Καντάφι...
Αν είναι να τα βγάλουνε τώρα με το πιστόλι στον κρόταφο, καλύτερα να τα αφήσουνε εκεί που είναι, γιατί υπάρχει και ο κίνδυνος μόλυνσης σε περίπτωση ατυχήματος και μετά δεν μας ξεπλένει κανείς, ενώ θα χάσουμε και το μεγαλύτερο κεφάλαιο, που είναι ο τουρισμός και που δεν έχουμε ακόμη αναδείξει όσο πρέπει.
Θα μπορούσε η Ελλάδα με τόσους αρχαιολογικούς χώρους να γίνει ένα ζωντανό μουσείο και να ελκύει πολλούς περισσότερους ποιοτικούς τουρίστες και όχι τους φτωχομπινέδες μεθύστακες Άγγλους με τα βραχιολάκια και τις κονσέρβες.
Στην Ιταλία είχα επισκεφθεί πριν 2 χρόνια μουσείο επαρχιακής πόλης, είχανε αίθουσα με τα απολιθωμένα περιττώματα ενός ελέφαντα της λίθινης εποχής (& σε περίοπτη μάλιστα θέση)...
Στο Ελλάντα ανεβαίνουνε πάνω στον ίδιο τον Παρθενώνα, για να βάλουνε πανό διαμαρτυρίας!
Ιστορία του πετρελαίου στην Ελλάδα...
Η ιστορία των γεωτρήσεων στην Ελλάδα ξεκινά το 1903, όταν το ελληνικό κράτος παραχώρησε δικαίωμα έρευνας στην εταιρεία London Oil Development. Εκείνη άνοιξε, με ένα πρωτόγονο γεωτρύπανο, δύο επιφανειακές τρύπες σε περιοχή της Ζακύνθου κι έφυγε άπρακτη. Το ’38 έγιναν γεωτρήσεις στη Δυτ. Πελοπόννησο και στον Εβρο χωρίς αποτέλεσμα επίσης, ενώ το ’60 το υπουργείο Βιομηχανίας μαζί με το Ινστιτούτο Γεωλογικών Ερευνών ανέλαβε κάποιες συστηματικές γεωλογικές, γεωφυσικές και γεωτρητικές έρευνες στην Ηπειρο και στα Ιόνια νησιά. Στη συνέχεια «τρυπήθηκαν» τα Φιλιατρά, περιοχές στη Θεσ/νίκη και η Αιτωλοακαρνανία. Η τελευταία προτιμήθηκε από την ΒΡ. Η Texaco εμφανίστηκε να ψάχνει μαύρο χρυσό στον Θερμαϊκό και η An-Car Oil στη Ζάκυνθο και στη Λήμνο.
Το 1970 η Χούντα παραχωρεί το δικαίωμα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων της περιοχής του ΒΑ. Αιγαίου (και κατ’ άρθρο εκείνης της σύμβασης ολόκληρης της θαλάσσιας περιοχής του Θρακικού πελάγους) στην αμερικανική εταιρεία Oceanic Exploration Company, η οποία θα ανακαλύψει το κοίτασμα του Πρίνου. Ενα κοίτασμα που έχει προσφέρει οφέλη στο ελληνικό δημόσιο της τάξεως των 500 εκατ. δολαρίων. Η Oceanic θα παραχωρήσει σε μικρό χρονικό διάστημα τα δικαιώματά της στην Denison, η οποία ζητά να διεξαγάγει έρευνες ανατολικά της Θάσου. Εισπράττει βροντερή άρνηση από το ΓΕΝ για λόγους εθνικής ασφάλειας. Η εταιρεία επιμένει στις έρευνες στην αμφισβητούμενη από τους Τούρκους περιοχή και συγκρούεται με την ελληνική κυβέρνηση.
Το 1975 ιδρύεται η ΔΕΠ (Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου) με μόνο σκοπό να αναλάβει την επίβλεψη των όρων της σύμβασης για την εκμετάλλευση των πετρελαίων του Πρίνου. Θα περάσουν δέκα χρόνια για να ιδρυθεί η θυγατρική ΔΕΠ-ΕΚΥ, με σκοπό την έρευνα και την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Οι έρευνες εκείνη την εποχή επεκτείνονται με γεωτρύπανα που νοικιάζονταν κατά προτίμηση από τη Ρουμανία. Από το ’75 μέχρι το ’96 είχαν εκτελεστεί συνολικά 74 γεωτρήσεις σε διάφορες περιοχές της χώρας. Είναι η εποχή που βλέπει πετρέλαιο στην Ελλάδα και το Γαλλικό Ινστιτούτο Πετρελαϊκών Ερευνών BEICYP, έπειτα από έρευνα με βάση δορυφορικές μετρήσεις. Τι κρίμα που δεν τις θεωρούν αξιόπιστες οι πετρελαϊκές εταιρείες… Από τις ντόπιες έρευνες προέκυψε το κοίτασμα αργού πετρελαίου στο Κατάκολο και σε ένα πλήθος πιθανών πετρελαιοπεριοχών στο Ιόνιο, στο κεντρικό Αιγαίο, την Κρήτη και την Κάρπαθο, ενώ για την Ηπειρο η διάγνωση ήταν «επιφανειακές ενδείξεις πετρελαίου».
Εκείνη την εποχή, όμως, μια οδηγία της Ε.Ε. (του 1994) απαγορεύει στις κρατικές εταιρείες να έχουν αποκλειστικά δικαιώματα έρευνας και να εκμεταλλεύονται οι ίδιες το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο… Το πετρέλαιο, λοιπόν, ανήκει στο ελληνικό δημόσιο – το οποίο παραχωρεί, για πρώτη φορά, το δικαίωμα έρευνας και εκμετάλλευσης με διεθνή διαγωνισμό και συμβάσεις. Στον ιστορικό εκείνο πρώτο γύρο παραχωρήσεων με διαγωνισμό, τον οποίο προκηρύσσει η ΔΕΠ -ΕΚΥ (που διατηρεί το δικαίωμα της έρευνας και χάνει εκείνο της εκμετάλλευσης), προκρίνονται οι εξής περιοχές: Ιωαννίνων (4.200 τ.χλμ.), βορειοδυτικής Πελοποννήσου (2.025 τ.χλμ.), Αιτωλοακαρνανίας (3.650 τ.χλμ.) και η θαλάσσια περιοχή του Πατραϊκού. Ολες γίνονται ανάρπαστες. Η προκήρυξη όριζε το ελάχιστο ύψος επένδυσης για κάθε περιοχή και χώριζε την επενδυτική περίοδο σε τρεις φάσεις.
Η ερευνητική περίοδος σύμφωνα με το νόμο είναι έξι χρόνια για την ξηρά και επτά για τη θάλασσα, ενώ το ύψος της επένδυσης ήταν για την περιοχή Ιωαννίνων 20 εκατ. δολάρια για τα 4 χρόνια, για την Πελοπόννησο 26 εκατ. δολάρια, για την Αιτωλοακαρνανία 35 εκατ. δολάρια και για τον Πατραϊκό 26 εκατ. δολάρια. Αν έβρισκαν και πετρέλαιο θα απέδιδαν, σύμφωνα με το νόμο, το 40% του τζίρου τους στο κράτος. Στη συνέχεια η ΔΕΠ-ΕΚΥ καταργείται και απορροφάται από τα ΕΛ.ΠΕ. Οι εταιρείες δεν ολοκληρώνουν το ερευνητικό τους έργο και φεύγουν πριν από τη λήξη των συμβάσεων, πληρώνοντας μάλιστα στο ελληνικό δημόσιο τα ποσά που είχαν δεσμευτεί με εγγυητικές επιστολές ότι θα επενδύσουν. Κάποιοι αποδίδουν την αποχώρηση στο υψηλό κόστος των γεωτρήσεων. Στη Σαουδική Αραβία, για παράδειγμα, που τα κοιτάσματα είναι τεράστια και επιφανειακά, το κόστος για την παραγωγή 1 δισ. βαρελιών εκτιμάται σε 0,2-0,5 δολάρια το βαρέλι, την ίδια ώρα που στην Ελλάδα λόγω γεωλογικών συνθηκών το κόστος ανεβαίνει στα 3-4 δολάρια το βαρέλι. Κι αυτό αφορά τις χερσαίες γεωτρήσεις – οι θαλάσσιες είναι δυσκολότερες και δαπανηρότερες.
Από την άλλη μεριά οι άνθρωποι της πρώην ΔΕΠ απέδωσαν την αρνητική εξέλιξη στην έλλειψη ενός κρατικού φορέα διαχείρισης υδρογονανθράκων. Η έλλειψη ενός τέτοιου φορέα έγινε αισθητή και στην ιστορία με τα πιθανά πετρέλαια της Γαύδου, όταν στην ιστοσελίδα της εταιρείας πετρελαίου της Λιβύης εμφανίζονταν η Γαύδος και η Γαυδοπούλα ως λυβικές. Το θέμα διευθετήθηκε τελικά με τη μεσολάβηση του Κάρολου Παπούλια.
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν είχε υπεύθυνο φορέα για αρκετά χρόνια. Και λέμε «δεν είχε», γιατί τώρα είναι υπό σύσταση και το σχετικό νομοσχέδιο έχει κατατεθεί στη Βουλή. Τελευταία πράξη με την παλιά διαδικασία, απευθείας ανάθεση ή παρα- χώρηση δηλαδή και κύρωση από το Κοινοβούλιο, θα είναι ως φαίνεται η Ενεργειακή Αιγαίου και η Καβάλα Oil να αποκτήσουν το 70% των δικαιωμάτων στην περιοχή του ΒΑ. Αιγαίου από την καναδέζικη Calfrac (θα διατηρήσει το 5%). Τα ΕΛ.ΠΕ. κρατούν το 25%, ενώ ζήτησαν τις απαραίτητες εγγυήσεις σχετικά με τις οικονομικές δυνατότητες της Ενεργειακής Αιγαίου για να δώσουν τη συναίνεσή τους. Η συγκεκριμένη παραχώρηση περιλαμβάνει και το ακρωτήρι Μπάμπουρας. Οι εκτιμήσεις θέλουν την περιοχή γεμάτη πετρέλαιο, αλλά κάθε προσπάθεια επέκτασης των ερευνών έχει αποτελέσει στο παρελθόν αφορμή για κρίση στο Αιγαίο, αφού το πιθανολογούμενο κοίτασμα εκτείνεται στα 10 ν.μ. από το ακρωτήριο Μπάμπουρας και κατά την Τουρκία «κάθεται» σε τουρκική υφαλοκρηπίδα.
Θέλουν οι Τούρκοι τα πετρέλαιά μας, λοιπόν; Ο Αν. Πεπονής, πρώην υπουργός και στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου στο χειρισμό κρίσεων με την Τουρκία, θέτει το ζήτημα του Αιγαίου προσδίδοντάς του χροιά κατ’ εξοχήν πολιτική: «Το πετρέλαιο είναι το πρόσχημα· η ουσία είναι η συγκυριαρχία στο Αιγαίο. Τα σκάφη που έβγαλαν οι Τούρκοι ήταν τελείως ακατάλληλα για τέτοια δουλειά. Η εκχώρηση δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης, όταν δεν υπάρχουν κεφάλαια και τεχνογνωσία, αποτελεί πράξη διεκδίκησης και πολιτικής σκοπιμότητας».
Από το «Βυθίσατε το “Χόρα”!» στις «γκρίζες ζώνες»
*Το 1973 η τουρκική κυβέρνηση εκχωρεί στην κρατική τουρκική εταιρεία πετρελαίων την έρευνα 27 συνεχόμενων τμημάτων της θάλασσας του Αιγαίου. Η περιοχή αρχίζει από ανατολικά της Σαμοθράκης και φτάνει έως βόρεια της Χίου, με όριο την ελληνική χωρική θάλασσα των 6 μιλίων.
*Τον Ιούνιο του ’74 ένα μικρό υδρογραφικό πλοίο, το «Τσανταρλί», πραγματοποίησε έρευνες σε τμήμα υφαλοκρηπίδας δυτικά της Λέσβου. Η αμφιβολία για το αν το πλοίο αυτό μπορούσε να επιχειρήσει ουσιαστική έρευνα επιβεβαιώνει ότι επρόκειτο για επίδειξη άσκησης δικαιώματος.
* Το 1975 το ερευνητικό σκάφος «Χόρα» είχε βγει για έρευνα σχετική με υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου – και, μάλιστα, στην αμφισβητούμενη ελληνική υφαλοκρηπίδα, την οποία και παραβίασε. Ενα χρόνο αργότερα η Τουρκία προαναγγέλλει εκτεταμένα γυμνάσια στο Αιγαίο και έξοδο ξανά του «Χόρα» για σεισμικές έρευνες και σε ζώνες, προκαλώντας σοβαρή κρίση. Είναι τότε που αποδόθηκε στον Ανδρέα Παπανδρέου η φράση «Βυθίσατε το “Χόρα”!».
* Την περίοδο 1984-86 ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Ανδρέας Παπανδρέου προχώρησε σε νέες έρευνες και δειγματοληψίες από την περιοχή Μπάμπουρα, οι οποίες επιβεβαίωσαν τις προηγούμενες μελέτες, και έδωσε εντολή να συνεχιστούν και άλλες στην περιοχή των Δωδεκανήσων και στη νότια Κρήτη.
* Μάρτιος ’87. Το «ΜΤΑ Sismik Ι», πρώην «Χόρα», εμφανίστηκε εν δράσει μεταξύ Λήμνου – Μυτιλήνης, προκαλώντας μεγάλη κρίση. Αφορμή για την Αγκυρα αποτέλεσε η αίτηση της εταιρείας Denison να επεκτείνει τις έρευνές της για πετρέλαιο στα 10 ν.μ. ανατολικά της Θάσου. Η κυβέρνηση Παπανδρέου πίστευε ότι δεν υπήρχε λόγος να μη γίνουν γεωτρήσεις στην περιοχή.
* Η Τουρκία απαντά τον Μάρτιο του 1987 με την έξοδο του ερευνητικού της σκάφους «Sismik» στη θαλάσσια περιοχή του Μπάμπουρα. Η ελληνική πολεμική μηχανή τέθηκε σε πλήρη ετοιμότητα. Η σύρραξη αποφεύχθηκε, το «Sismik» επέστρεψε πίσω, αλλά η τουρκική διεκδίκηση καταγράφηκε. Τουλάχιστον στη φαντασία της.
* Συνάντηση τον Φεβρουάριο του 1988 Παπανδρέου και Οζάλ στο Νταβός της Ελβετίας, όπου συμφωνείται να παγώσει η υπόθεση Μπάμπουρας. Λίγο αργότερα, ο Α. Παπανδρέου παραδέχεται το λάθος του με το περίφημο «mea culpa».
* Τον Δεκέμβριο του 1996 ξεσπά η κρίση των Ιμίων. Η Τουρκία θέτει από τότε το ζήτημα των «γκρίζων ζωνών». Η κρίση συνδέεται και με την ανάθεση από την κυβέρνηση Σημίτη σε γερμανική εταιρεία έρευνας στον υποθαλάσσιο χώρο της Θάσου.
* Τον Μάιο του 2001, και ενώ προετοιμαζόταν συνάντηση Γ. Παπανδρέου -Ισμαήλ Τζεμ, γίνεται γνωστό ότι το τουρκικό ωκεανογραφικό «Πίρι Ρέις» σαλπάρει για σεισμικές έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα της Ρόδου, Καρπάθου, Καστελόριζου, καθώς και στην ανατολική Μεσόγειο. Τελικά το σκάφος δεν πραγματοποιεί τις έρευνες, αλλά η έξοδός του συνδέεται με διαφαινόμενη συνεργασία της Ελλάδας με ρωσικές εταιρείες για πετρελαϊκές έρευνες στο νότιο Αιγαίο, αλλά και με τη διαδικασία της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε.
Νέο άρθρο εδώ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου