Ελληνική οινογνωσία ~ Τα ακριβότερα κρασιά των Αρχαίων Ελλήνων

Το παλιό κρασί το εκτιμούσαν πολύ και οι αρχαίοι που το θεωρούσαν πιο γλυκό και πιο δυναμωτικό. Ο Νέστορας έπινε κρασί 11 χρονών και ο Αθήναιος μνημονεύει κρασί 16 χρονών.

Την εποχή των Ρωμαίων υπήρχαν κρασιά που δεν θεωρούνταν πόσιμα αν δεν ήταν 20 ή 25 χρονών και για να προκαλέσουν ταχύτερη ωρίμανσή τους, ζέσταιναν το γλεύκος, εκθέτοντάς το στον ήλιο ή στον καπνό των υποκαύστων του ή βύθιζαν το αγγείο που είχε μέσα το γλεύκος στη θάλασσα, οπότε και το κρασί λεγόταν θαλασσίτης.

Ο Πλίνιος αναφέρει και κρασί... 200 ετών, που το ονομάζει Οπιμιανόν, κατά τον Ύπατο του έτους 121 π.Χ. και το οποίο είχε γίνει πηχτό και πινόταν μονάχα αν αραιωνόταν με νερό ή με άλλο νέο κρασί.

Ο Όμηρος εκθειάζει το κόκκινο κρασί, το οποίο ο Μάρων, ιερέας του Απόλλωνα στον Ίσμαρο της Θράκης, πρόσφερε στον Οδυσσέα. Επίσης μνημονεύει και τον πράμνιον οίνον, που τον έβγαζαν στα κατοπινά χρόνια στην Ικαρία, τη Λέσβο, γύρω από την Έφεσο, τη Σμύρνη κι αλλού. Το ίδιο κρασί, λεγόταν και ψίθιος και ήταν σκληρό και όχι γλυκό.

Ο καπνίας είχε το όνομά του από το καπνώδες χρώμα του σταφυλιού, ο σαπρίας για τον οποίο ο ποιητής Αρμίπισος λέει ότι είναι ίδιος με το νέκταρ, ο ανθοσμίας, που γινόταν από μισογινωμένα σταφύλια ή σταφύλια νέων κλημάτων.

Τα πιο περιζήτητα όμως κρασιά θεωρούνταν τα Χιώτικα, τα οποία ήταν πανάκριβα (100 μνες ο μετρητής). Δηλαδή 40 λίτρα κόστιζαν 10.000 δραχμές και αν σκεφθεί κανείς πως η ημερήσια αποζημίωση ενός πρεσβευτή ήταν 2-4 δραχμές και πως με 5 δρχ. αγόραζε κανείς ένα πρόβατο, καταλαβαίνετε πόσο ακριβό ήταν το κρασί αυτό.

Επίσης καλά ακριβά κρασιά θεωρούνταν της Θάσου, της Λέσβου, της Κω, της Μικρασιατικής παραλίας, της Λαμψάκου στον Ελλήσποντο, της Βιθυνίας, της Κύπρου, της Βηρυττού και της Τύρου.

Ο μέγας βασιλιάς (σημ. Αλέξανδρος) έπινε μόνο τον Χαβυλώνιο της Βέροιας, που παράγονταν αργότερα και στη Δαμασκό.

Σε εκτίμηση είχαν και τον Βαβυλώνειο, τον Βίβλινο της Φοινίκης, ο Μαρινίτης της Αλεξάνδρείας, ο Ταινιωτικός, ο Αντύλλης, ο Σεβεννυτικός, ο της Κοπτού και της Μερόης (όλοι Αιγυπτιακοί).


Πηγή: To τραπέζι της Κυριακής (Εκδόσεις Ακρίτας)