Για να προστατευθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι από την απόλυση όταν το αντίπαλο κόμμα ανεβαίνει στην εξουσία, η μονιμότητά τους διασφαλίζεται από το Σύνταγμα. Ο οικονομολόγος Γιάννης Σφακιανάκης, εξηγεί στους New York Times πόσο κοστίζει στην Ελλάδα η προστασία των «δικών μας παιδιών».
Παρά το γεγονός ότι η απόλυση ενός δημοσίου υπαλλήλου είναι εξαιρετικά σπάνια, αυτό δεν εμποδίζει τους πολιτικούς να συνεχίζουν τις προσλήψεις ημετέρων, τρέφοντας έναν αναποτελεσματικό και πανάκριβο δημόσιο τομέα.
Κάθε πολιτικό κόμμα, φοβάται τις συνέπειες του να χάσει τη στήριξη των ψηφοφόρων. Το εκλογικό αυτό σώμα ξεπερνά τις 700.000 και συμπεριλαμβάνει τους δημοσίου υπαλλήλους και τα μέλη των οικογενειών τους.
Στη σημερινή κρίσιμη κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα, για κάθε επτά ιδιωτικούς υπαλλήλους που χάνουν τη δουλειά τους, αποχωρεί μόλις ένας από το δημόσιο τομέα. Η ανεργία ξεπερνά πλέον το 25% και οι 3 στους 5 που εργάζονται καλούνται να καλύψουν φόρους για να πληρωθούν οι υπάλληλοι του δημοσίου, εξηγεί ο κ. Σφακιανάκης.
Η παρούσα κυβέρνηση συνεργασίας με τη συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς, ενώ έχει δεσμευθεί να κρατήσει την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης, δεν κρύβει την υποταγή της στους ψηφοφόρους τους που είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση τον Ιούνιο, αμέσως εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ξεκαθάρισε ότι στόχος ήταν να μην εφαρμοστούν νέες μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, να μην επιβληθούν νέοι φόροι και βέβαια ότι δεν θα απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι.
Aπό την πλευρά της η Τρόικα, έθεσε ως όρο την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων για την εκταμίευση της δόσης των 31,5 δις. ευρώ. Αλλά η πολιτική πίεση παραμένει ισχυρή. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο δημόσιος τομέας πενταπλασιάστηκε από το 1970 έως το 2009, με ετήσια ανάπτυξη 4%, σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει το άρθρο. Την ίδια περίοδο, η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα αυξήθηκε μόλις κατά 27%, με ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης κάτω από 1%.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, σε κάποιες κυβερνητικές υπηρεσίες το υπεράριθμο προσωπικό ξεπερνά το 50%. Την ίδια ώρα, ένα στα πέντε τμήματα στελεχώνεται μόνο από τον επικεφαλής, ενώ λιγότερα από ένα στα δέκα απασχολούσε πάνω από 20 υπαλλήλους.
Όπως εξηγεί ο οικονομολόγος στους New York Times, ο μέσος όρος των μισθών στο δημόσιο τομέα ήταν κατά 1,5 φορές υψηλότερος σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα.
Οι κυβερνητικές δαπάνες για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων αυξήθηκαν περίπου κατά 6,5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ από το 2000 έως το 2009, ενώ τα έσοδα υποχώρησαν κατά 5% την ίδια περίοδο. Και η λύση ήταν απλώς περισσότερος δανεισμός.
Η διαρκής υπερκατανάλωση στο δημόσιο τομέα οδήγησε σε μείωση της ανταγωνιστικότητας. Με βάση τα περσινά στοιχεία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, οι δημόσιο οργανισμοί της Ελλάδας κατατάσσονται στην 83η θέση, την ώρα που η Γερμανία βρίσκεται στην 13η.
Το εργατικό δυναμικό στο δημόσιο έχει μειωθεί κατά 12% από τον Δεκέμβριο του 2009, μετά και την εφαρμογή του μέτρου της εφεδρείας, την ώρα που στον ιδιωτικό τομέα έχει καταγραφεί μείωση κατά 55%.
Οι επώδυνες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και η υψηλότερη φορολογία θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, αν «συμμαζευόταν» ο δημόσιος τομέας. Αν οι αποχωρήσεις των δημοσίων υπαλλήλων είχαν διπλασιαστεί η χώρα θα μπορούσε να έχει επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα το 2011 και περισσότερο το 2012. Το συνταξιοδοτικό σύστημα θα ήταν σε καλύτερη μοίρα και οι φορολογούμενοι θα είχαν αποφύγει την υψηλότερη φορολογία την ώρα που έχουν συρρικνωθεί τα εισοδήματά τους.
Στο παρελθόν, αν ο δημόσιος τομέας ήταν πιο παραγωγικός και αν είχε αναπτυχθεί η δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα, θα μπορούσε να αντισταθμιστεί, σε κάποιο βαθμό, η οικονομική αφαίμαξη του δαπανηρού δημοσίου τομέα. Σήμερα, η θωράκιση του δημοσίου τομέα δεν αποτελεί επιλογή, ιδιαίτερα την ώρα που επιβαρύνει τον υπόλοιπο πληθυσμό, καταλήγει ο κ. Σφακιανάκης.
www.bankingnews.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου