Αφού διαδοχικές κυβερνήσεις παρέπεμπαν όλες τις δύσκολες αποφάσεις στο μέλλον, φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο, όπου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε πόλεμο επιβίωσης με τις ίδιες τις δυνάμεις τις οποίες υπέθαλψε και στις οποίες στηρίχτηκε από την ίδρυση του κόμματος το 1974.
Δεν υπάρχουν περιθώρια χρονοτριβής:
είτε η κυβέρνηση θα επιμείνει εναντίον των συνδικάτων και άλλων οργανωμένων ομάδων, είτε θα συνθηκολογήσει (πριν πέσει) και η χώρα θα παραδοθεί στο χάος των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων.
Το σκηνικό δεν μας είναι άγνωστο: σε όλο το πρόσφατο παρελθόν είδαμε τους δρόμους να γεμίζουν σκουπίδια, τις συγκοινωνίες να παραλύουν, δημόσιες υπηρεσίες να υπολειτουργούν (στην καλύτερη περίπτωση), τραμπούκους και ηλίθιους να κρατούν όμηρο την παιδεία, οργανωμένες ομάδες να εκβιάζουν το απαθές σύνολο, κυβερνήσεις να αυτοσχεδιάζουν και να φυγομαχούν, τα κόμματα να ενδιαφέρονται μόνο για τη δική τους επικράτηση και όχι για την προκοπή της χώρας, και τους πολίτες να ελπίζουν απλώς ότι όταν τελειώσει η φασαρία θα συνεχίσουν να επιβιώνουν μέσα στα συντρίμμια. Αυτή τη φορά, όμως, το πλαίσιο είναι διαφορετικό και τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά: συνεχίζουμε να παίζουμε το θέατρο που είχαμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά γνωρίζουμε ότι οι εξελίξεις αυτών των ημερών θα καθορίσουν το μέλλον μας.
Κανείς δεν γνωρίζει αν η ταραχή -η οποία κορυφώνεται με ένα πρωτοφανές μπαράζ απεργιών αυτή την εβδομάδα- είναι ο επιθανάτιος ρόγχος του συστήματος εκβιαστικών ισορροπιών και αναρχίας των τελευταίων χρόνων ή το εναρκτήριο λάκτισμα μιας εποχής όπου (χωρίς ισορροπίες πια) η κάθε ομάδα θα κάνει ό,τι η ίδια κρίνει ότι τη συμφέρει. Στο παρελθόν, οι ομάδες πίεζαν για να κερδίσουν όλο και περισσότερα προνόμια, σήμερα πολεμούν να σώσουν ό,τι μπορούν. Η στέρηση (είτε πραγματική, είτε σχετική) πυροδοτεί την επιθετικότητά τους, εμπνέει τις πολεμικές ιαχές. «Αν η κυβέρνηση βάλει ιδιώτες στην αποκομιδή σκουπιδιών θα χυθεί αίμα στους δρόμους», είπε προχθές ο πρόεδρος των εργαζομένων στον Δήμο Αθηναίων, Βασίλης Πολυμερόπουλος. «Είμαστε αποφασισμένοι να ανατρέψουμε το νομοσχέδιο και να θυσιάσουμε ακόμη και τις ζωές μας και αυτές των οικογενειών μας», δήλωσε ο Θύμιος Λυμπερόπουλος, πρόεδρος του συνδικάτου ιδιοκτητών ταξί. «Δεν θα πάμε στο νεκροταφείο μόνοι μας», προσέθεσε, και απείλησε τον διοικητή του ΙΚΑ ότι θα τον «λιώσει». Αλλοι θέλουν να «ξεπαστρέψουν» την κυβέρνηση, άλλοι απλώς να τη ρίξουν. Κρατώντας ψηλά τους τόνους, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος, δήλωσε στη Βουλή ότι «το παιχνίδι του μέλλοντος της χώρας... το παιχνίδι για τη σωτηρία και την ασφάλεια της χώρας παίζεται εδώ μέσα».
Για την κυβέρνηση, ο αγώνας απαιτεί την κοινωνική ομαλότητα ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στο σκληρό πρόγραμμα που απαιτούν οι δανειστές· για τις διάφορες ομάδες και πολίτες που δεν δέχονται ή δεν αντέχουν τις αλλαγές, συνεπάγεται την οπισθοχώρηση της κυβέρνησης και της τρόικας. Η κυβέρνηση φοβάται τη χρεοκοπία, οι υπόλοιποι φοβούνται την κυβερνητική πολιτική. Κάποιοι θα κερδίσουν και κάποιοι θα χάσουν. Για να πάει κανείς σε πόλεμο πρέπει είτε να πιστεύει ότι θα νικήσει είτε να μην μπορεί να δεχθεί την ταπείνωση της ήττας χωρίς να έχει δώσει μάχη. Η μακρόχρονη έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς και η επιλεκτική χρήση των νόμων καλλιέργησαν μια νοοτροπία όπου η βία και η αυθαιρεσία είναι ανεκτές αν έχουν «πολιτικό» μανδύα, όπου το πείσμα και ο τσαμπουκάς δικαιώνονται. Γι’ αυτό, σήμερα ούτε οι μεν ούτε οι δε γνωρίζουν αν πολεμούν για τη νίκη ή για την τιμή των όπλων. Η επιθετικότητα μπερδεύεται με την απελπισία και αποκλείει τον διάλογο και τον συμβιβασμό.
Ετσι, κυβέρνηση, κόμματα, συνδικάτα και διάφορες ομάδες, δεν μπορούν να συνεννοηθούν για την επόμενη μέρα. Και θα υπάρξει επόμενη μέρα. Ο,τι κι αν γίνει, η χώρα θα συνεχίσει να υπάρχει και οι πολίτες της θα πρέπει να βρουν τρόπο να συνυπάρχουν, και όχι να εξαντλούνται σε άσκοπες συγκρούσεις. Είτε χρεοκοπημένοι είτε όχι, με αυτή την κυβέρνηση ή με άλλη, κάποιος θα πρέπει να κυβερνήσει, κάποιος να μαζεύει τα σκουπίδια. Το ότι μάθαμε να ζούμε μέσα στα σκουπίδια τόσα χρόνια, τώρα είναι το ισχυρότερο σύμβολο της ήττας μας.
Tου Νικου Κωνστανταρα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου