Ήταν συγκίνηση κι έκπληξη καθώς αυτή η ομάδα μεγάλωνε να διαπιστώνουμε πόσοι Έλληνες σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, πόσοι πιστεύουμε στις ίδιες αξίες. Σαν μέλη μιας φυλής που σκόρπισε κυνηγημένη χρόνια από ορδές βαρβάρων και τώρα ξανασμίγει. Πάντα πολλοί είμασταν.
Αλλά, δεν είχαμε μερίδιο φωνής. Γιατί δεν κλείναμε δρόμους και λιμάνια, δεν κάναμε καταλήψεις, δεν σπάζαμε μάρμαρα, δεν κραυγάζαμε σαν αφιονισμένοι στα τηλεπαράθυρα. Ούτε κανονίζαμε μπίζνες με...
το γκουβέρνο. Πάντα η αξιοπρέπεια είχε ένα ντεσαβαντάζ: πώς να αντιπαρατεθείς με τη χυδαιότητα, χωρίς να μιμηθείς τα όπλα της; Πώς να πείσεις για την ανάγκη συνεννόησης και αλληλεγγύης, όταν το μόνο που ακούγεται στην αγορά είναι οι πολεμικές κραυγές των ανόητων και οι στρεψόδικες αγορεύσεις των απατεώνων; Πώς – κι αυτό είναι το πιο δύσκολο – εσύ εγώ, ο άλλος να συγκρουσθούμε με ένα σύστημα που λειτουργεί με τους κανόνες και τις πρακτικές της ΜΑΦΙΑΣ και απολαμβάνει, φυσικά, τα ανάλογα έσοδα;
Δεν είναι εύκολο αυτό που ξεκινάμε. Αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Η πατρίδα μας είναι σε κώμα. Κι ο ελληνικός λαός - απελπισμένος, αλαφιασμένος, με τα μάτια κατεβασμένα σαν δαρμένο σκυλί, κατακερματισμένος σε φυλές που η κάθε μία είναι έτοιμη να κατασπαράξει τις άλλες για να κρατήσει έστω και ένα ευρώ από όσα μέχρι σήμερα νέμονταν. Η απόλυτη σήψη.
Σήμερα οι ισχυροί της Ευρώπης να αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς. Η ετυμηγορία τους μικρή σημασία έχει πλέον. Όπως και να το ονομάσουν, κούρεμα, μιζανπλί, χρεωκοπία, πιστωτικό γεγονός, η Ελλάδα για μια ακόμα φορά στην ιστορία της θα γίνει ένα ταπεινωμένο προτεκτοράτο που θα εξαρτάται από τη διεθνή εποπτεία για τα προς το ζην. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα αλλά σαν μεγαλύτερη τραγωδία.
Κι ενώ και ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας στέκεται έντρομος μπροστά σ’ αυτό που βλέπει να έρχεται, οι ηγέτες μας συναγωνίζονται σε ανοησία και σε μικρότητα.Ο «Γιωργάκης» και ο «Αντωνάκης», με τα υποκοριστικά, όχι οικειότητας αλλά υποτίμησης, που τους προσέδωσε ο λαός, ανεπαρκείς, μικρόνοες και μικρόψυχοι, είναι οι θλιβερές φιγούρες που η Ιστορία θα συνδέσει με τα έσχατα όρια της παρακμής μας. Μαζί τους και οι ομιλούντες σκελετοί του σταλινικού μουσείου, οι κατ’ επάγγελμα και εκ του ασφαλούς επαναστάτες, οι κοινοβουλευτικοί μπαχαλάκηδες, η πιο ακραία συντήρηση που όλα αυτά τα χρόνια πολέμησε με λύσσα κάθε εκσυγχρονιστική προσπάθεια.
Η διακομματική συμμορία που λυμαίνεται ό,τι παράγει με κόπο ένα τμήμα αυτής της χώρας, δεν υπάρχει περίπτωση να αυτοεξυγιανθεί.
Αντιθέτως, ξέρει πολύ καλά ότι όσο πιο πολύ ευτελίζεται, τόσο περισσότερο περιχαρακώνει τα συμφέροντά της.
Διότι, ποιος εμπνευσμένος και ικανός άνθρωπος μπορεί να ανασάνει μέσα στη μούχλα των κομματικών διαδρόμων; Ποιος αντέχει να συγχρωτίζεται με ανόητους, να συναλλάσσεται με κομπιναδόρους, να συστρατεύεται με αυτόν τον θλιβερό θίασο απατεώνων και γραφικών που, με ελάχιστες εξαιρέσεις, συγκροτούν τους κομματικούς μηχανισμούς;
Ακόμα και την υπέρτατη πράξη δημοκρατικής ευθύνης και ελέγχου – τις εκλογές – τις έχουν μετατρέψει σε ένα κακόγουστο τσίρκο. Το ίδιο σκετς από τους ίδιους κλόουν παίζεται 35 χρόνια τώρα. Μεγαλόπνοα προγράμματα τυπωμένα σε ακριβά έντυπα, καλογυρισμένα τηλεοπτικά διαφημιστικά – πληρωμένα όλα από τη δική μας τσέπη, με παροχές, παροχές, παροχές. Και μετά, η γνωστή ατάκα: «παραλάβαμε καμένη γη». Η οποία όμως, ώ του θαύματος, γίνεται γη της επαγγελίας για τους κουμπάρους, τους κολλητούς, τους γιους και της κόρες των εθνοπατέρων. Για τους υπόλοιπους, στάχτη και μπούρμπερη. Κι ας βλέπουν ότι τα χειροκροτήματα αραιώνουν και οι θεατές αποχωρούν και η κερκίδα αδειάζει και οι κραυγές αποδοκιμασίας πυκνώνουν. Αυτοί εκεί στο ίδιο εμετικό νούμερο: εσείς φταίτε - όχι εσείς – όχι εσείς – όχι εσείς.
Το εκλογικό σώμα, πάντα πιο ώριμο από τους ταγούς του, στέλνει μηνύματα. Καταλληλότερος πρωθυπουργός ο Κανένας! Η αποχή στο ύψη! Δεν σας θέλουμε! Ξε-κου-μπι-στεί-τε! Ανταπόκριση; Μηδέν! Κανένα ηχητικό κύμα διαμαρτυρίας δεν μπορεί να δονήσει το απονεκρωμένο χοντρόπετσο τύμπανο του πολιτικού ωτός. Τι θα κάνουμε;
Γι’ αυτό είμαστε εδώ. Για να τους σαρώσουμε. Η Ελλάδα της μεταπολιτευτικής Μαφίας πρέπει να ισοπεδωθεί και στη θέση της να χτίσουμε ένα δυτικοευρωπαϊκό κράτος, παραγωγικό και αξιοσέβαστο.
Είναι δύσκολο; Πάρα πολύ. Όμως οι συγκυρίες για πρώτη φορά είναι με το μέρος μας. Η Ε.Ε. δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο μια κακοφορμισμένη πληγή στο μαλακό της υπογάστριο. Οι απάτες των γαλαζοπράσινων γκάγκστερς έγιναν γνωστές στα πέρατα του κόσμου, τα greek statistics πέρασαν στη διεθνή ορολογία, και ο «λαός», αυτός που τόσα χρόνια κουνούσε τις σημαιούλες και παρακαλούσε για έναν διορισμό, έχει, σε μεγάλο βαθμό, αντιληφθεί την τραγωδία στην οποία οδηγήθηκε.
Αν δεν δημιουργηθεί τώρα ένα κίνημα ανθρώπων της παραγωγικής οικονομίας, πότε θα δημιουργηθεί;
Πρέπει να αλλάξουν όλα και να αλλάξουν γρήγορα - με δύο κύρια ζητούμενα: τη δικαιοσύνη και την ανάπτυξη. Η δικαιοσύνη είναι το ανοσοποιητικό σύστημα μιας κοινωνίας. Η δική μας πάσχει από AIDS και βρίσκεται χρόνια σε κώμα. Κι επειδή η φύση αντιπαθεί το κενό, τη θέση της κατέλαβε μια θεσμοποιημένη πλέον ανομία σε όλα τα επίπεδα. Της οικονομικής χρεωκοπίας προηγήθηκε η ηθική μας χρεωκοπία. Τι προκάλεσε όμως την ηθική χρεωκοπία; Επιτρέψτε μου να επιμείνω σ΄αυτό γιατί οι λόγοι που οδήγησαν έναν περήφανο λαό σε καταισχύνη δεν είναι μεταφυσικοί.
Η ηθική δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας μιας κοινωνίας με μακροπρόθεσμη προοπτική. Η ανηθικότητα είναι κοντόφθαλμη. Όμως, κάθε άνθρωπος – όπως και κάθε έμβιο όν - έχει στα γονίδιά του έναν βασικό μηχανισμό επιβίωσης που επιδιώκει το μεγαλύτερο αποτέλεσμα με τη μικρότερη δυνατή ενέργεια. Και εδώ - ξανασυναντάμε την έννοια του κράτους – εκμαυλιστή. Το κράτος κόβει και μοιράζει χαρτιά, αυτό βάζει τους όρους του παιχνιδιού.
Θες να βρεις μια δουλειά: Ποια διαδικασία έχει μικρότερη κατανάλωση ενέργειας; Να σπουδάζεις, να κάνεις μεταπτυχιακά, να στέλνεις βιογραφικά, να περνάς από interviews, κι όταν προσληφθείς να έχεις κάθε μέρα την αγωνία του στόχου, το άγχος της συνεχούς εκπαίδευσης, του ανταγωνισμού, τον κίνδυνο της απόλυσης ή να πας στον βουλευτή και να του πεις από την οικογένειά μας έχεις 5 ψήφους – μετράμε και τη γιαγιά με το Αλτσχάιμερ – θα με διορίσεις; Προφανώς η δεύτερη! Ούτε συγκρίνεται! Ποια διαδικασία έχει μικρότερη κατανάλωση ενέργειας; Να καλλιεργείς έναν χρόνο τα χωράφια με όλον τον κόπο και τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται ή να κλείνεις 5 μέρες την εθνική στο ύψος της Βιοκαρπέτ με τσίπουρα και μπάρμπεκιου;
Ο μετρ της διαστροφής των εννοιών, Πάγκαλος, αν θυμάστε σε μια συζήτηση σε ένα βρετανικό κολέγιο έλεγε «τι νομίζετε ότι γυρνάν οι βουλευτές στα καφενεία λέγοντας ποιος θέλει να τον διορίσω; - είναι οι διεφθαρμένοι πολίτες που πάνε και παρακαλάν τους βουλευτές για έναν διορισμό!» Ναι, αγαπητέ, έτσι είναι. Αλλά γιατί μας κόψατε τη διήγηση στο καλύτερο; Γιατί δεν μας λέτε κι οι βουλευτές τι απαντούν; Το κόβουν μαχαίρι - δεν γίνονται αυτά τα πράγματα! ή συναινούν; Οι βουλευτές σας αυτοί που εποπτεύετε τι απαντούν; Εσείς, προσωπικά, τι απαντούσατε σ’ αυτή την πρόταση στην... μακρά περίοδο προσφοράς σας στον τόπο;
Μόλις τώρα, οι πολιτικοί μας αστέρες ανακάλυψαν ότι για όλα έφταιγε το πελατειακό κράτος. Και το λένε με μία φυσικότητα! Τι είναι το πελατειακό κράτος; Ένα είδος πολιτεύματος; Έχουμε δηλαδή Προεδρευόμενη, Προεδρική και Πελατειακή Δημοκρατία; Το πελατειακό κράτος είναι ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΗ ΚΛΟΠΗ! Παίρνεις μέσω της φορολογίας τα χρήματά μου για να μου προσφέρεις υπηρεσίες κι εσύ τα δίνεις στον κομματικό σου στρατό αγοράζοντας την επανεκλογή σου. Είναι έγκλημα του κοινού ποινικού κώδικα! Αναγνωρίζεις λοιπόν ότι υπήρξε πελατειακό κράτος; Πες μας ονόματα! Ποιοι διόριζαν - ποιους διόριζαν. Και όλοι σας κατευθείαν στο σκαμνί!
Η ηθική παρακμή, λοιπόν, την οποία φορτώνουμε στην κοινωνία είναι ακόμα ένα κρατικό υποπροϊόν. Η διάχυση της ανομίας διευκολύνεται από το ότι όλες οι παράνομες ή ανήθικες πράξεις έχουν και ένα ποσοστό δίκιου. Αν μιλήσεις με τον αστυνομικό που χρηματίζεται για να κάνει τα στραβά μάτια στην παρανομία θα σου αραδιάσει ένα κατεβατό επιχειρημάτων: το μισθό πείνας, το κίνδυνο κάθε μέρα για τη ζωή του, τις βρισιές που ακούει από κάθε επαναστάτη του καναπέ, την βεβαιότητα ότι όλοι τα παίρνουν - εγώ θα το παίζω άγιος; Και σε έναν βαθμό έχει δίκιο!
Αν μιλήσεις με τον φοροφυγά, με τον αυθαίρετο οικιστή, με τον εργαζόμενο που τα παίρνει μαύρα, με τον εργοδότη του εργαζόμενου που τα δίνει μαύρα, με τον γιατρό που παίρνει το φακελάκι αλλά χειρουργεί 12 ώρες τη μέρα με μισθό μικρότερο από αυτό ενός ελεγκτή του ΟΣΕ, όλοι έχουν και ένα ποσοστό δίκιου.
Έτσι όμως δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν έχεις πού να στηριχθείς. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχουμε τη βεβαιότητα ότι κάποιοι κάπου σχεδιάζουν το επόμενο κύμα λεηλασίας του δημόσιου χρήματος κάποιοι ετοιμάζουν τα ΦΕΚ για να διορίσουν παράνομα στο χρεωκοπημένο δημόσιο τις κουνιάδες τους, τις γυναίκες τους τα παιδιά τους - αυτή τη στιγμή που μιλάμε! Αυτό το πάγιο συναίσθημα – το ότι ζω σε ένα κράτος ανομίας, στο οποίο κάνουν συνέχεια πάρτυ οι κουμπάροι και οι διαπλεκόμενοι και οι καταπατητές κι εγώ είμαι ο ηλίθιος της υπόθεσης - αμβλύνει τις αντιστάσεις μας, τροφοδοτεί με επιχειρήματα την ανομία και μας οδηγεί στην ηθική και στην οικονομική καταρράκωση.
Δεν υπάρχει προεκλογική εξαγγελία που να μην περιλαμβάνει την πάταξη της φοροδιαφυγής. Πιστεύει, αλήθεια κανείς ότι αν όλα αυτά τα χρόνια οι φόροι είχαν πληρωθεί μέχρι δεκάρας δεν θα είχαμε πρόβλημα; Θα είχαμε πολύ μεγαλύτερο! Διότι οι υπάλληλοι της βουλής θα ήταν 10.000 και θα έπαιρναν 24 μισθούς, ο Άκης θα είχε αγοράσει και την Ακρόπολη και οι συνδικαληταράδες της ΔΕΗ θα πήγαιναν διακοπές στα Μπόρα – Μπόρα, με την προσωπική τους μασέζ – όλα πληρωμένα από μας.
Η φορολογική συνείδηση δημιουργείται όταν ανάμεσα στον πολίτη και στο κράτος υπάρχουν σχέσεις αμοιβαίου σεβασμού και ειλικρίνειας.
Η διαφθορά υποθάλπει τη φοροδιαφυγή ώστε να υπάρξει μαύρο χρήμα για τις πληρωμές των επίορκων δημόσιων λειτουργών. Ο φαύλος κύκλος σπάζει μόνον όταν σταματήσει το Κράτος να τον τροφοδοτεί. Όταν μάθει να σέβεται τον μόχθο του πολίτη, όταν αξιοποιεί και το τελευταίο ευρώ που εισπράττει, κι όταν αποδίδει λογαριασμό για το πώς διαχειρίστηκε τα χρήματά μας τότε δικαιούται να πει: Εγώ είμαι εντάξει. Εσύ;
Μου έκανε εντύπωση όταν στα τέλη της δεκαετίας του 80 ζούσα στη Γερμανία, το πώς οι Έλληνες μετανάστες ακολουθούσαν με ευλαβική προσήλωση τον κώδικα κυκλοφορίας. Σταματούσαν κόκκαλο στις διαβάσεις των πεζών, δεν κορνάριζαν μόλις άναβε το πράσινο, δεν μπαίναν πρώτοι στην ουρά που περίμενε να στρίψει. Και πώς οι ίδιοι όταν έρχονταν στην Ελλάδα, μόλις περνούσαν τα σύνορα, έκαναν 100 παραβάσεις κάθε χιλιόμετρο. Κι επειδή τότε ήταν η εποχή που έπεσε το τείχος και συνέρρεαν οι Ανατολικογερμανοί αναρρωτιέμαστε πώς οι επί αιώνες πειθαρχημένοι και σκληροτράχηλοι Πρώσσοι, απέκτησαν μέσα σε 40 χρόνια αυτό που θα λέγαμε «νοοτροπία Ελληνάρα»: λούφα, επιχορηγήσεις, επιδόματα, κομπίνες, τα βλέπαν οι Δυτικοί και τραβούσαν τα μαλλιά τους. Απλή ήταν η εξήγηση: Έτσι είχαν μάθει να επιβιώνουν στο διεφθαρμένο και αναξιοκρατικό καθεστώς του Χόνεκερ.
Όπως είναι ο χορός έτσι θα χορέψεις. Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις των κατ΄επάγγελμα και ειδεχθώς παρανομούντων όλοι είμαστε λίγο - πολύ παράνομοι. Είναι αδύνατον να είσαι νόμιμος στην Ελλάδα. Όμως, δεν έχουμε όλοι την ίδια ευθύνη. Και εδώ δεν μπορώ να μην αναφερθώ ξανά στον μαιτρ της εννοιολογικής διαστροφής. Ι love to hate him που θάλεγε by the way κι ο Κίμωνας – πού να βρίσκεται αυτή η ψυχή με το αιλάινερ μας έλειψε... Φτώχυνε ο πολιτικός μας βίος. Α, ρε Αντρέα τι πρωτοπαλλήκαρα έβγαζες! Ευτυχώς μας έμεινε ο Παναγιωτακόπουλος και η Τόνια Αντωνίου – να παρηγοριέμαστε!
Η ιστορική λοιπόν φράση του μαιτρ «Μαζί τα φάγαμε» έχει δύο ψέματα και μια αλήθεια. Πρώτο ψέμα: το «μαζί». Το μαζί υπονοεί συνεργασία, ομοθυμία, συνενοχή. Από μένα δεν υπήρξε. Δεύτερο ψέμα: το μπρουτάλ, αλλά ασορτί με την αισθητική και τον σωματότυπο του πολιτικού ανδρός, ρήμα: τα «φάγαμε». Τα φάγαμε σημαίνει τα διασπαθίσαμε, τα εξανεμίσαμε, τα σπαταλήσαμε. Εγώ δεν το έκανα. Υπάρχει όμως και μια αλήθεια: Όλοι ωφεληθήκαμε. Τα χρήματα της φούσκας του υπερδανεισμού διαχύθηκαν στις τσέπες όλων μας: με μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και αμοιβές ελεύθερων επαγγελμάτων πολύ πάνω από την παραγωγικότητα της οικονομίας.
Κι εδώ φαίνεται εκτός από την έκταση και η ηθική διάσταση του προβλήματος. Η εξάπλωση της διαφθοράς δημιούργησε απαθείς συνενόχους. Ξέρω ότι ο σαραντάρης που περνάει όλη τη μέρα στο καφενείο μου έχει μια μαϊμουδοαναπηρική αλλά τι να κάνω, να το καταγγείλω; Θα τον χάσω από πελάτη. Και σε ποιον να το καταγγείλω; Στον γιατρό που την υπέγραψε, στον υπάλληλο της νομαρχίας που την ενέκρινε ή στον πολιτικό προϊστάμενο που οργάνωσε το project; Αφού όλοι στο κόλπο είναι. Ρίχνω λοιπόν ένα σιχτίρισμα στο κράτος και συνεχίζω τη ζωή μου. Έτσι, ανάμεσα στον Έλληνα και στη χώρα του ουσιαστικά, εγκαθιδρύθηκε μια σχέση μίσους – που οι δυτικοί δεν μπορούν να κατανοήσουν. Εκεί το κράτος είναι ο θεματοφύλακας των κοινωνικών αξιών και οι λίγες περιπτώσεις εκτροπής από τον κανόνα αντιμετωπίζονται άμεσα και με παραδειγματική σκληρότητα. Παραιτείται ο υπουργός Άμυνας της Βρετανίας, γιατί είχε παρέα τον κουμπάρο του σε επίσημα ταξίδια. Παραιτείται ο Γερμανός υπουργός Άμυνας (γρουσούζικο αυτό το χαρτοφυλάκιο) γιατί η διδακτορική του διατριβή είχε κάποιες παραγράφους copy paste.
Για τέτοια ψιλοπράγματα καταστρέφονται πολιτικές καριέρες στις χώρες των «κουτόφραγκων». Εδώ είμαστε έξυπνοι, τη διαφθορά την κουρεύουμε σαν το χρέος κι αυτή – ό,τι μας ενοχλεί, χραπ μια ψαλιδιά, ένα άρθρο 86 στο Σύνταγμα – του Βενιζέλου, να μην ξεχνάμε - και ξανά άσπιλοι και αμώμητοι για καινούργιες ρεμούλες.
Μπορεί να αποκατασταθεί αυτή η βαθειά τραυματισμένη σχέση πολίτη - πολιτείας; Πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι φαντάζεστε. Γιατί η χώρα μας είναι η μάνα μας κι όσο κι αν τσακωνόμαστε με τη μάνα μας θέλουμε να τα ξαναβρούμε να ξαναγαπηθούμε.
Γι’ αυτό είμαστε εδώ. Για να ξαναχτίσουμε τη χαμένη μας συλλογικότητα. Για να ξαναενώσουμε τα κομμάτια της συντριμένης μας κοινωνίας. Γιατί αυτό που θέλουμε δεν είναι ένα μακρινό όραμα. Είναι αυτό που θα μπορούσε να ξεκινήσει από σήμερα, αν, στις σωστές θέσεις υπήρχαν οι σωστοί άνθρωποι και εφαρμόζονταν παντού η λογική της σωτηρίας της χώρας κι όχι της πάρτης μου, της παρέας μου και της συντεχνίας μου.
Πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και πού θα τους βρούμε; Για να κυβερνηθεί η χώρα χρειάζονται 2000 ανώτερα και έμπειρα στελέχη που θα αναλάβουν να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις. Υπάρχουν στα κόμματα; Με τίποτα! Υπάρχουν στη Δημόσια Διοίκηση; Μη σπεύσετε να απαντήσετε ΌΧΙ. Η άποψή μας είναι ότι υπάρχουν κι είναι πολλοί περισσότεροι. Είναι οι άνθρωποι με σπουδές και ικανότητες που προσλήφθηκαν μέσω ΑΣΕΠ, είναι οι απόφοιτοι της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, είναι αυτοί που ενώ πηγαίνετε σε μια Υπηρεσία και βάζετε τις φωνές για τον παραλογισμό της γραφειοκρατίας, έρχονται και σας λένε χαμηλόφωνα «ελάτε να σας εξυπηρετήσω εγώ». Είναι ακόμα όσοι διακρίνονται στο εξωτερικό αλλά θάβονται στο εσωτερικό. Ποιος ξέρει για παράδειγμα, πως το φετινό Διεθνές Βραβείο για τη Δημόσια Διοίκηση που απονέμεται κάθε χρόνο από την Αμερικανική Ένωση Δημόσιας Διοίκησης θα πάει σε ελληνικά χέρια - του καθηγητή της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, Παναγιώτη Καρκατσούλη;
Οι άξιοι της Δημόσιας Διοίκησης όσοι δεν δέχονται να σηκώνουν το άχθος και το άγος των «κοπριτών», και οραματίζονται ένα κράτος αξιοκρατίας και προόδου στην υπηρεσία της ανάπτυξης, είναι κι αυτοί μαζί μας – από τα πιο ένθερμα μέλη της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ. Άλλωστε τι σημαίνει Δημιουργώ; Παράγω έργο για το Δήμο. Φτιάχνω πράγματα για τους άλλους και για την κοινή μας ζωή.
Είμαστε γεμάτοι από όρεξη δημιουργίας. Έχουμε ιδέες, γνώσεις, εμπειρία. Εκατομμύρια Έλληνες έχουμε αυτές τις ικανότητες. Αλλά είμαστε εδώ ακίνητοι και περιμένουμε την ανάπτυξη, σαν να περιμένουμε τον Γκοντό. Θα ερχόταν λέει το ’12 μετά το ’13, τώρα μιλάν για το ’14. Όσο πλησιάζουμε, τόσο αυτή απομακρύνεται – είναι μια ανάπτυξη - αντικατοπτρισμός. Κι είναι απόλυτα φυσικό. Εδώ και 35 χρόνια, στην πραγματικότητα, έχουμε ύφεση. Αυτό που ονόμαζαν οι στατιστικές ανάπτυξη ήταν μια τεχνητή διόγκωση - μια φούσκα της οικονομίας που προέρχονταν από τα δανεικά. Όχι από αύξηση της παραγωγής, ούτε των εξαγωγών.
Πότε θα έρθει λοιπόν η ανάπτυξη; Με το υπάρχον καθεστώς, ΠΟΤΕ! Με τις προτάσεις που διατυπώνονται από τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, αλλά και από άλλες σοβαρές ομάδες πολιτικού προβληματισμού, αύριο. Τα σενάρια από δω και μπρος είναι δύο: το πρώτο είναι το δύσκολο. Το δεύτερο είναι το εφιαλτικό. Όλες οι συζητήσεις για το τι θα συμβεί στο μέλλον είναι χωρίς κανένα νόημα αν διατηρηθεί αυτό το κράτος - βαμπίρ. Η παραγωγική μηχανή της χώρας εδώ και 35 χρόνια χάνει συνεχώς ιπποδύναμη. Τώρα κατάκοπη και ασθμαίνουσα μόλις και μετά βίας φέρνει μερικές στροφές. Με το σημερινό μοντέλο δεν υπάρχει μέλλον – κανένα! Το δύσκολο σενάριο – που στο χέρι μας είναι να το κάνουμε λιγότερο δύσκολο - είναι να αποδεχθούμε το αυτονόητο: ο πλούτος δεν πέφτει από τον ουρανό επειδή τον έλκουν σαν αλεξικέραυνα οι υψωμένες γροθιές και τα πανώ. Ούτε όταν χύνεται αίμα. Μόνο όταν χύνεται ιδρώτας, σε ένα περιβάλλον που ανταμείβει τον ιδρώτα.
Είναι εύκολο να ξαναπάρει μπροστά η παραγωγική μας μηχανή; Όσο δεν φαντάζεστε! Αρκεί για πρώτη φορά στην πολιτική μας ιστορία να σκεφτούμε απλά. Όσα κράτη πέτυχαν - κι ανάμεσά τους η Τουρκία του Ερντογάν - το ίδιο πράγμα εφάρμοσαν: Ένα οικονομικό περιβάλλον με ταχύτητα, απλότητα, διαφάνεια, σταθερότητα. Δεν πα’ να κυνηγάμε επενδυτές στο Ντουμπάι στην Κίνα ή στην Ανταρκτική! Δεν υπάρχει περίπτωση να πατήσουν! Δεν γεννάν οι σολομοί σε βούρκο! Καθάρισε το ποτάμι σου και θα έρθουν μόνοι τους – κοπάδια! Δύο χρόνια τώρα έχουμε πληρώσει ένα σκασμό λεφτά σε ταξίδια αρμοδίων και αναρμοδίων για την προσέλκυση επενδυτών την ίδια στιγμή που η φορολογική νομοθεσία αλλάζει κάθε 5 μέρες και δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Είμαστε με τα καλά μας; Υπάρχει άνθρωπος με στοιχειώδη νοημοσύνη που θα ’ρθεί να πετάξει την περιουσία του σ’ αυτή τη μαύρη τρύπα της αναποτελεσματικότητας και της διαφθοράς;
Κι όχι μόνο οι ξένοι. Και οι Έλληνες. Ο Έλληνας έχει μέσα του το μικρόβιο του επιχειρείν. Κι αν θέλουμε να χτίσουμε έναν δυνατό παραγωγικό μηχανισμό, πρώτα στους εαυτούς μας πρέπει να στηριχθούμε, στην μικρομεσαία, καινοτόμα, ελληνική παραγωγική μονάδα. Μπορεί όμως κανένας μας να είναι παραγωγικός σ’ αυτό το κολαστήριο;
Γι΄αυτό είμαστε εδώ. Γιατί πιστεύουμε ότι η δημιουργικότητα του Έλληνα έχει τόσο βάναυσα συμπιεστεί που αν την αφήσεις ελεύθερη θα τιναχτεί σαν ελατήριο. Ζούμε στην ωραιότερη χώρα της Ευρώπης. Έχουμε με τη σέσουλα όσα οι άλλοι έχουν με το σταγονόμετρο. Έχουμε ήλιο, θάλασσα, αέρα, ακρογιαλιές, ορυκτό πλούτο, βιοποικιλότητα, χλωρίδα με βότανα που δεν ευδοκιμούν πουθενά αλλού, κρασί, λάδι, φρούτα, πολιτισμό, ιστορία, επιχειρηματίες και επιστήμονες με παγκόσμια αναγνώριση, εξωστρεφείς εταιρείες που κατακτούν τις αγορές του κόσμου, περήφανη ναυτιλία. Έχουμε πολλά να προσφέρουμε – ή να πουλήσουμε, αν προτιμάτε - στον κόσμο. Και πάνω απ’ όλα την ελληνικότητά μας. Όχι όμως τη μίζερη κοσμοφοβική εθνικοφροσύνη, που σαν τσολιάς σε επαρχιακή παρέλαση μηρυκάζει ένα παρελθόν που δεν το κατανοεί άρα δεν το δικαιούται, αλλά αυτή τη σπάνια ισορροπία ανάμεσα στον ορθολογισμό και τη φαντασία, στο πρακτικό μυαλό και την ποίηση, στη δράση και το ονειροπόλημα. Με λογισμό και με όνειρο. Έτσι θα πορευτούμε.
Το ποιος είναι ο Έλληνας σ’ αυτόν τον κόσμο το περιέγραψε με δυο λέξεις ο ποιητής στους πρώτους στίχους της Οδύσσειας. Αφού επικαλείται την έμπνευση της μούσας για να εξιστορήσει τη ζωή του πολύτροπου Οδυσσέα, μας δίνει το απόσταγμα αυτής της περιπλάνησης: «πολλών δ’ ανθρώπων είδεν άστεα και νόον έγνω». Είδε πολιτείες ανθρώπων και κατάλαβε τη νοοτροπία τους. Αυτό είναι το ελληνικό πνεύμα. Για να κατανοήσεις τη σκέψη του άλλου πρέπει να μη φοβηθείς την οπτική του γωνία, αλλά να σκεφτείς πώς αυτή μπορεί να πλουτίσει τη δική σου αντίληψη. Ποια ήταν η τελευταία φορά που αυτό το πνεύμα το συναντήσατε στον πολιτικό βίο;
Γι΄αυτό είμαστε εδώ. Γιατί να αποδείξουμε ότι το γνήσιο ελληνικό πνεύμα δεν χάθηκε ποτέ από αυτόν τον τόπο. Ξέρουμε ότι διαφορές απόψεων θα έχουμε πάντα. Αλλά ξέρουμε να συζητάμε, να καταλήγουμε σε συμπέρασμα, ξέρουμε να αξιολογούμε, ξέρουμε τι δεν ξέρουμε και που θα ψάξουμε να το βρούμε - αυτά τα στοιχειώδη, ξανά τα αυτονόητα - που δεν έμαθε ποτέ το πολιτικό μας σύστημα. Σ΄αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανένας, ακόμα, κι όσοι είχαν στο παρελθόν παγιδευθεί στα κομματικά γρανάζια. Όσοι θέλουμε να ζούμε σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό, πολιτισμένο, παραγωγικό κράτος έχουμε θέση στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ!
Δεν είμαστε ένα ακόμα think tank. Είμαστε μια πολιτική κίνηση που σκοπό έχει να εξελιχθεί γρήγορα σε πολιτικό φορέα – όπως βλέπετε αποφεύγω επίμονα τη λέξη κόμμα – μου φέρνει αναγούλα, που θα πάρει μέρος στις επόμενες εκλογές για να τελειώνουμε μια και καλή με το Τέρας της κομματοκρατίας. Από αυτήν εδώ την αίθουσα, στο χέρι μας είναι, η «άλλη» Ελλάδα να μην μείνει ακόμα μια φορά ευσεβής πόθος αλλά να τη δημιουργήσουμε, να τη ζήσουμε και να κάνει ξανά περήφανους κι εμάς και τις επόμενες γενιές!
Η ομιλία του κ. Θάνου Τζήμερου στην πρώτη συνάντηση της κίνησης Δημιουργία Ξανά
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου