Η επανάσταση του «τίποτα»

 

Εδώ που τα λέμε, έχουν ένα δίκιο τα αριστερά blogs για τον τρόπο που μετέδωσαν την είδηση περί επέμβασης της αστυνομίας στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Αντιγράφουμε: «Απρόκλητα και χωρίς να συμβεί απολύτως τίποτα παρενέβη η αστυνομία και περικυκλώθηκε το...
πρώτο πανεπιστήμιο της χώρας από δυνάμεις καταστολής. Στην προσαγωγή φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών, που προσπάθησαν νωρίτερα να εμποδίσουν τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Διοίκησης, προχώρησε η αστυνομία, κάνοντας μάλιστα και χρήση χημικών...» (RedNotebook 8/7/2013).

Σε όλο τον κόσμο θα υπήρχε μια λογική αντίφαση μεταξύ του «Απρόκλητα και χωρίς να συμβεί απολύτως τίποτα επενέβη η αστυνομία» και του «οι φοιτητές προσπάθησαν να εμποδίσουν τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Διοίκησης». Στην Ελλάδα της χύδην επαναστατικότητας η παρεμπόδιση της συνεδρίασης ενός δημοκρατικά εκλεγμένου οργάνου που δεν αρέσει στην «Αριστερά» είναι κάτι σαν τον περίπατο. Μια καθημερινότητα, ένα «τίποτα».

Αλλά, ακόμη κι αν τους έχτιζαν τους καθηγητές εκεί μέσα πάλι ένα «τίποτα» θα ήταν, και θα εθεωρείτο κάθε επέμβαση της αστυνομίας «απρόκλητη». Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και δεδικασμένο. Τον Οκτώβριο του 2009 το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ξάνθης, αθώωσε έξι νεαρούς, οι οποίοι «έχτισαν» εντός του γραφείου τον αντιπρύτανη του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θανάση Καραμπίνη. Ο εισαγγελέας της έδρας διαπίστωσε ότι «τα αδικήματα της άσκησης βίας και της διατάραξης οικιακής ειρήνης έχουν αντικειμενικά διαπραχθεί». Παρ’ όλα αυτά, οι έξι «χτίστες» αθωώθηκαν διότι, σύμφωνα με το δικαστήριο, είχαν άγνοια νόμου. Προφανώς νόμιζαν ότι «νόμος είναι το δίκιο του φοιτητή να χτίζει εντός των γραφείων τους πρυτάνεις».

Υπήρξε εξάλλου και ο μέγας θεωρητικός της επανάστασης κ. Τάσος Κουράκης, ο οποίος, σύμφωνα με Δελτίο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, ταξίδεψε μέχρι την Ξάνθη και «επαίνεσε τη στάση των φοιτητών, οι οποίοι υπερασπίστηκαν τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου, και καταφέρθηκε κατά του εισαγγελέα, ο οποίος στοχοποίησε τους έξι φοιτητές, που υλοποιούσαν απόφαση του συλλόγου τους, στρεφόμενος εμμέσως κατά του πανεπιστημιακού ασύλου».

Γι’ αυτό στην Ελλάδα κάθε επέμβαση της αστυνομίας είναι εξ ορισμού «απρόκλητη». Ακόμη κι αν μπουκάρουν τα «παιδιά» και στείλουν στο νοσοκομείο τον πρύτανη. Αυτό έγινε στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών τον Δεκέμβριο του 2009. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία των ημερών: «Τα επεισόδια ξεκίνησαν όταν μεγάλος αριθμός διαδηλωτών επιχείρησε να καταλάβει την Πρυτανεία. Συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις των ΜΑΤ και τραυμάτισαν τον πρύτανη (Χρ. Κίττα) και τον φύλακα του Πανεπιστημίου. Τελικά κατέλαβαν την Πρυτανεία, ανέβηκαν στην ταράτσα και κατέβασαν την ελληνική σημαία, αναρτώντας στη θέση της τη σημαία των αναρχικών».

Μην νομίσετε ότι και τότε έγινε κάτι. Και ο τραυματισμός του πρύτανη ένα «τίποτε» θεωρήθηκε. Αφού τα «παιδιά» έπαιξαν για λίγες ώρες την επανάσταση πήγαν σπίτι τους αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια.

Αν κάψουν ζωντανούς κάνα δυο, όπως έγινε στη Μαρφίν, αλλάζουν τα πράγματα. Για λίγο, όμως. Η υπόθεση και πάλι στο «τίποτα» καταλήγει, αυτό που οι αρχές ονομάζουν αρχείο. Και η επανάσταση του «τίποτα» συνεχίζεται.

Του Πάσχου Μανδραβέλη / kathimerini.gr