Στης παρανομίας τα θρανία...

Πολύ λογικά ενήργησε ένας από τους ληστές με τα καλάσνικοφ να κρυφτεί επί μέρες σε σχολείο που βρισκόταν υπό κατάληψη. Πού θα έβρισκε πιο ασφαλές μέρος;

Αν και αλβανικής καταγωγής, ο κατηγορούμενος γνώριζε καλά την ελληνική πραγματικότητα. Ηξερε πως μπροστά σε ένα πανό που γράφει «κατάληψη», όλες οι Αρχές του τόπου στέκονται προσοχή. Οι εκπαιδευτικοί δεν κάνουν τίποτε, οι δικαστές κοιτούν αλλού και...

 οι αστυνομικοί δεν μπορούν να παρέμβουν. Ποιο είναι λοιπόν το ασφαλέστερο μέρος για να κρυφτεί κάποιος, παρά ένα σχολείο υπό κατάληψη;



Γνώριζε επίσης ότι δεν θα μπορούσε να κρυφτεί σε κάποιο υπουργείο ή δημόσια υπηρεσία που βρίσκεται υπό κατάληψη. Εκεί η «επανάσταση» γίνεται με αυστηρή τήρηση του δημοσιοϋπαλληλικού ωραρίου: από τις 7 π.μ. έως 3 μ.μ. Το αστείο δε είναι ότι οι «Αγανακτισμένοι συνδικαλιστές» του Δημοσίου αφήνουν πίσω τους τα πανό της κατάληψης στα κτίρια, έτσι ώστε να ξεκινούν ξεκούραστοι το «επαναστατικό τους μεροκάματο».

Ομως τα κατειλημμένα σχολεία δεν γίνονται μόνο άσυλο ληστών. Επειτα από κάθε επαναστατικό ξέσπασμα, οι καθηγητές αντικρίζουν εικόνες καταστροφής των υποδομών που πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες. Ο διευθυντής του σχολείου Ζωγράφου αναγκάστηκε να κόψει την αλυσίδα με την οποία κάποιοι κρατούσαν κλειστό το σχολείο, για να βρει την περιουσία των πολιτών γυαλιά καρφιά. Υπολογιστές, όργανα γυμναστικής, πόρτες και παράθυρα ήταν εντελώς κατεστραμμένα. Στην Ευαγγελική Σχολή, οι «εξωσχολικοί» (που είναι κάτι σαν τους γνωστούς-αγνώστους των διαδηλώσεων) είχαν βάλει φωτιά στο κτίριο. Σε δύο άλλα σχολεία νέα παιδιά οδηγήθηκαν σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο, προφανέστατα ύστερα από χρήση αλκοόλ και ουσιών.

Αυτά τα φαινόμενα περνούν απαρατήρητα από τις κατά τόπους δικαστικές αρχές κι εδώ μπαίνει ένα μεγάλο ερώτημα. Τι απέδωσε η εισαγγελική εντολή για έρευνα σχετικά με τη μεγάλη καταστροφή στο Λύκειο Κομοτηνής που αποκαλύφθηκε πριν από μερικές εβδομάδες; Υπάρχουν αποτελέσματα; Αν υπάρχει ολιγωρία των αστυνομικών αρχών, τι κάνει ο εισαγγελέας; Αν υπάρχει ολιγωρία του εισαγγελέα, τι κάνει η ηγεσία της Δικαιοσύνης; Αναφερόμαστε ειδικά στην Κομοτηνή όχι μόνο διότι οι καταστροφές ήταν μεγάλες, αλλά αν οι Αρχές δεν μπορούν να ανακαλύψουν τους γνωστούς-αγνώστους που καταστρέφουν σχολεία σε επαρχιακά κέντρα, τότε δεν υπάρχει ελπίδα στις μεγαλουπόλεις.

Λένε ότι η κρίση τροφοδοτεί την ανομία. Αυτό είναι αλήθεια, μόνο που στην Ελλάδα η ανομία προϋπήρχε της κρίσης. Τα κατειλημμένα σχολειά και πανεπιστήμια ήταν στη διάταξη κάθε φθινόπωρο. Οι καταστροφές των υποδομών ήταν κανόνας, μόνο που παλιότερα ήμασταν χουβαρντάδες· νομίζαμε ότι το κράτος έχει λεφτά και δεν νοιαζόμασταν για τις καταστροφές.

Σ’ αυτή τη χώρα γίνεται μεγάλη συζήτηση για την ανάγκη σύναψης ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. Το ερώτημα είναι: άντε και το συνάψαμε, τι θα το κάνουμε; Εδώ δεν σεβόμαστε το βασικό κοινωνικό συμβόλαιο που τηρούν όλες οι χώρες βορείως ημών, θα τηρήσουμε το νέο; Σε μια χώρα που η νομιμότητα καταλύεται αδαπάνως για τους παρανομούντες, η έννοια του συμβόλαιου ακούγεται σαν ανέκδοτο. Οσο ανέκδοτο είναι η επανάσταση με ωράριο που κάνει τώρα η ΑΔΕΔΥ.

Tου Πασχου Μανδραβελη