Η τελευταία πλύση εγκεφάλου πριν το τέλος της μεταπολίτευσης

Άρχισε να γράφεται το τελευταίο κεφάλαιο της 35ετούς ιστορίας της σημερινής εξαθλιωμένης και διεθνώς αναξιόπιστης Ελλάδας, όπου το φερόμενο ως σοσιαλιστικό κόμμα παριστάνει τον διώκτη του σπάταλου και διεφθαρμένου κράτους, που το ίδιο έστησε, και το λεγόμενο φιλελεύθερο κόμμα, αντιδρά ως προστάτης του κράτους και των κομματικών στρατών που το ίδιο συντήρησε.

Οι πρώτες σελίδες του κεφαλαίου αυτού, που θυμίζουν μόνο Αφρική και καθόλου Ευρώπη ή ακόμη και Βαλκάνια, δείχνουν και τον επίλογο της ιστορίας:

Eμείς ως «αναγνώστες» (εάν μείνουμε μόνο στο ρόλο αυτό) θα ζήσουμε τις νέες (αλλά τελευταίες) πολιτικές κουτοπονηριές με την δήθεν συρρίκνωση του κράτους και τους “κομματικούς στρατούς εφεδρείας” που στήνονται ήδη με την ψεύτικη υπόσχεση «αφήστε να πάμε σε ένα χρόνο στις εκλογές και μετά θα τα βρούμε».

Ψεύτικες υποσχέσεις για να τους κρατούν «πολιτικούς αιχμαλώτους» εκμεταλλευόμενοι την αγωνία τους για μια θέση εργασίας.

Θα ζήσουμε ακόμη την δήθεν διάλυση Οργανισμών, που έτσι και αλλιώς δεν προσφέρουν τίποτε αλλά συντηρούνται μόνο για να βολεύονται οι κορυφαίοι της νομενκλατούρας στα Δ.Σ. και αμείβονται από τους φορολογούμενους για να υπηρετούν μόνο το κόμμα και τίποτε άλλο.

Θα υποστούμε μία φορά ακόμη την πλύση εγκεφάλου της δήθεν αποκρατικοποίησης ΔΕΚΟ και άλλων κρατικών επιχειρήσεων.

Ταυτόχρονα θα δεχόμαστε τον χλευασμό της ανίκανης σημερινής κυβέρνησης με την δημοσιοποίηση ονομάτων πεθαμένων φοροφυγάδων και διαλυμένων επιχειρήσεων ενώ οι κρατικές επιχειρήσεις θα συνεχίζουν να χρωστάνε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στο Δημόσιο, στο ΙΚΑ, στην ΔΕΗ στην ΕΥΔΑΠ. Και το κράτος-μπαταχτσής θα αδιαφορεί για τα 10 δισ. χρέη που έχει σε ιδιώτες και σε επιχειρήσεις.

Την ίδια στιγμή θα καλούμαστε σε συνεχή σφαγή, πληρώνοντας με μισθούς και συντάξεις τις τρύπες που θα ανακαλύπτουν οι δανειστές στην προσπάθεια να πείσουν τις κυβερνήσεις τους ότι θα πάρουν τα δανεικά τους πίσω.

Οι πρώτες αυτές σελίδες που άρχισαν να γράφονται από την συμφωνία των δανειστών της 21 Ιουλίου 2011 και μετά, θα κρατήσουν μέχρι τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν.

Γιατί μέχρι τότε το πιθανότερο είναι ότι και οι δανειστές θα σεβαστούν την ανάγκη των υποψηφίων να κυβερνήσουν και να βεβαιώνουν τους ιθαγενείς ότι θα είναι κυβερνήτες της Ελλάδας του ευρώ.

Από εκεί και πέρα θα γραφούν οι μαύρες σελίδες που θα περιέχουν την ωμή αλήθεια.

Η Ελλάδα θα έχει φθάσει την ανεργία κοντά στο 20% και τους ανέργους πάνω από 1.200.000 (όπως υπολογίζουν εργαζόμενοι και εργοδότες). Ενώ με πλήρη απουσία επενδύσεων ουσίας για την απορρόφηση της ανεργίας θα πάρει την θέση της στις τριτοκοσμικές χώρες και μάλιστα σε εκείνες του Αφρικανικού μπλοκ.

Αυτό θα συμβεί γιατί στο μεταξύ η Ελλάδα θα έχει χάσει πλήρως την οικονομική της κυριαρχία για 20 χρόνια τουλάχιστον.

Οι Έλληνες πολιτικοί στο ρόλο του Νομάρχη της Ευρώπης θα δείχνουν, ακριβώς όπως και οι Αφρικανοί φύλαρχοι, ότι είναι ηγέτες στον τόπο τους αλλά τότε ούτε οι ιθαγενείς δεν θα ασχολούνται μαζί τους.

Γιατί τότε, που η Ελλάδα δεν θα ανήκει στους Έλληνες αλλά μόνο στους δανειστές της, θα καταλάβουν και οι πλέον ανόητοι και αμετανόητοι ότι τα συνθήματα περί εθνικής κυριαρχίας και αυτονομίας της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη, είναι για μαθητές νηπιαγωγείου και δημοτικού...

Εν τω μεταξύ οι γείτονές μας στα Βαλκάνια, που ήδη βαδίζουν σταθερά στον δρόμο της προσέλκυσης επενδύσεων και θα συνεχίζουν να αποτελούν τους ενεργειακούς τροφοδότες μας, θα δέχονται την ελληνική επιχειρηματική μετανάστευση αλλά και την μετανάστευση Ελλήνων απολυμένων.

Αυτή η εικόνα θα αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, τον επίλογο της φαυλοκρατικής Ελλάδας της μεταπολίτευσης. Το επόμενο κεφάλαιο θα μας κατευθύνει υποχρεωτικά σε μονόδρομο...

Βασική προϋπόθεση θα είναι να ξεχάσουμε για πάντα την Ελλάδα που ξέραμε μέχρι σήμερα.

Και για να τα βγάλουμε πέρα θα πρέπει αρχικά να προχωρήσουμε σε πραγματική πάταξη της φοροδιαφυγής προσώπων και επιχειρήσεων που ως ομάδες είναι γνωστές.

Ταυτόχρονα θα πρέπει να κάνουμε απίθανες περικοπές δαπανών στο κράτος για να επιτύχουμε πραγματικό πρωτογενές πλεόνασμα σε ποσοστό που θα επιτρέπει να συντηρήσουμε μια φτωχή Ελλάδα (αντί της απένταρης που είναι σήμερα) αλλά και με φτωχούς κατοίκους.

Φτωχούς σε σημείο που εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούν να πληρώνουν τα δανεικά για να καλυφθούν οι πελατειακές σχέσεις των πολιτικών που θα μας κυβερνούν όπως συμβαίνει εδώ και μισό αιώνα.

Αυτό όμως προϋποθέτει ότι και οι αναγνώστες του τελευταίου κεφαλαίου της Ελλάδας του σήμερα (που θα λήξει με τις εκλογές) θα πρέπει να πάρουν διδάγματα.

Και πάντως να μην μείνουν απλώς οι αναγνώστες της ιστορίας.

george.kraloglou@capital.gr



ΤΟΥ ΦΕΥΓΑΤΟΥ Η ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΕΚΛΑΨΕ ΠΟΤΕ…

Ήταν σούρουπο, λίγο πριν σκοτεινιάσει και η ταράτσα του Ελληνικού Κυνοβουλίου ήταν φίσκα στον κόσμο. Φιγούρες περπατούσαν πέρα-δώθε με αβέβαια βήματα και μεγάλη ταραχή. Όλοι βρισκόταν σε μια ψυχική υπερδιέγερση και κοιτούσαν ψηλά στον ουρανό. Τελικά το αντικείμενο του ενδιαφέροντός τους, ένα ελικόπτερο Σινουκ, άρχισε να κατεβαίνει μαλακά και να προσπαθεί να οριζοντιωθεί στο μέσον της ταράτσας. Λίγο προτού προσγειωθεί, οι επίδοξοι επιβάτες είχαν μαζευτεί ένα κουβάρι από κάτω περιμένοντας να μπουν μέσα ενώ διάφορες σκέψεις περνούσαν απ’ το μυαλό τους:

-Ο ΓΑΠ αναρωτιόταν μήπως θα ‘πρεπε να πάει να κάνει «κουμάντο» στον πιλότο ώστε να μπορέσει να προσγειώσει αποτελεσματικά το ελικόπτερο.

-Ο υπουργός οικονομικών έκανε έναν πρόχειρο υπολογισμό πόσο άραγε να κόστιζε η κάθε πτήση αυτού του ελικοπτέρου, και υπενθύμισε στον εαυτό του να κάνει παρατήρηση στον πιλότο επειδή η γωνία προσέγγισής του ελικοπτέρου με το έδαφος δεν ήταν η σωστή.

-Ο Θ. Πάγκαλος μετάνιωνε που δεν έκανε δίαιτα όταν έπρεπε, και αναρωτιόταν αν θα προλάβαινε να ανεβεί έγκαιρα ή θα πήγαινε με τη δεύτερη φουρνιά, και αν στο ελικόπτερο θα υπήρχε κανένα σνακ.

-Ο Χ.Παπουτσής αναρωτιόταν αν ήταν μαλακά τα καθίσματα…

-Ο Δ.Ρέππας προσπαθούσε να θυμηθεί αν ο πιλότος ανήκε στην κλαδική του ΠΑΣΟΚ και αν είχε διοριστεί επί εποχής του Αντρέα.

-Ο Χ.Πρωτόπαπας υπολόγιζε πόσο πήγαινε η μίζα(που πήρε ο αρμόδιος υπουργός) για την αγορά του συγκεκριμένου πτητικού μέσου.

-Η Λούκα Κατσέλη σημείωσε στο μυαλό της να απολύσει την κομμώτριά της επειδή την τελευταία φορά δεν είχε πετύχει τις ανταύγειες στο μαλλί.

-Η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου τα ‘βαζε με τον εαυτό της που δεν πήρε μια ζακέτα,(το κρύο ήταν αισθητό), και αναρωτιόταν αν στο ελικόπτερο υπήρχε κάποιος ξεναγός για να τους εξηγεί τα αξιοθέατα που θα έβλεπαν από ψηλά.