Είναι ο Σοσιαλισμός Ηλίθιε! Νάμπερ του

Η χώρα μοιάζει με πλοίο που βυθίζεται με τους επιβάτες να αρνούνται να σηκωθούν για να τρέξουν στις σωσίβιες λέμβους από το φόβο μην τους πιάσουν τα καθίσματα. Υπάρχει μια γελοιογραφία το Δ. Χαντζόπουλου που αποτυπώνει την κατάσταση όπως μόνο η τέχνη μπορεί περιεκτικά.

Οι καλοί «πελάτες» και εγγύτεροι της κομματοκρατίας κάθονται και περιμένουν μήπως και η «καταιγίδα» να πάρει τους άλλους.:

Τείνουν ευήκοα ώτα σε αριστερές και λαϊκοδεξιές ασυναρτησίες για επεκτατική νομισματική πολιτική, για νίκες του Ολάντ και τραπεζικές συνωμοσίες, όπου αρκεί κάποιος να γυρίσει ένα διακόπτη και τα προβλήματα θα λυθούν και οι ίδιοι θα συνεχίσουν να ζουν όπως την περίοδο της ευημερίας με δανεικά...

Αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως το μοντέλο του μεταπολεμικού επιδοτούμενου καπιταλισμού που έβαλε εμπρός ο Μαρκεζίνης με τον Παπάγο και του παρασιτικού σοσιαλισμού του Ανδρέα Παπανδρέου που τόσο θαυμάζει ο Τσίπρας έχουν φάει τα ψωμιά τους...

Η μεταπολιτευτική ιδεολογική ηγεμονία μιας παρασιτικής και παρακμιακής αριστεράς, ασχολήθηκε μόνο με την διανομή του πλούτου χωρίς να ενδιαφερθεί ποτέ ποιος και με ποιες προϋποθέσεις τον παράγει και θα συνεχίσει να τον παράγει.

Επειδή το μοίρασμα χρημάτων και θέσεων αργομισθίας αποτελεί επιτυχημένη ψηφοπαγίδα, στο μοντέλο παραδόθηκε και η δεξιά, της οποίας ούτως ή άλλως η κυριότερη παράδοση ήταν το πελατειακό δούναι και λαβείν.

Το μοντέλο της μεταπολίτευσης δημιούργησε μια κοινωνία που αγνοεί πως η βάση μιας βιώσιμης οικονομίας είναι ο ανταγωνιστικός ιδιωτικός τομέας.

Η αργομισθία και η διαφθορά του δημοσίου αδυνατούν να καταλάβουν πως όσο εξασθενεί ο ιδιωτικός τομέας εξασθενεί και ο λογαριασμός από τον οποίο πληρώνονται ή διαφθείρονται οι ίδιες...

Όσο μεγαλύτερες αναλήψεις κάνουν από τον λογαριασμό, τόσο πιο γρήγορα εξασθενεί ο ιδιωτικός τομέας. Επί της ουσίας με την αύξηση της φορολογίας που απαιτεί η διατήρηση των δαπανών τους, σφίγγουν περισσότερο τον σκοινί στο λαιμό του ιδιωτικού τομέα...


Οι συντεχνίες

Οι συντεχνίες αποτελούν ένα μείγμα προνομιούχων, οι οποίοι απόκτησαν τα προνόμια είτε σαν επιβράβευση από το μετεμφυλιακό δεξιό παρακράτος για τις υπηρεσίες προς το έθνος, είτε από το μεταπολιτευτικό αριστερό παρακράτος.

Οι φοιτητικοί αγώνες της μεταπολίτευσης ως επί το πλείστον αφορούσαν την επαγγελματική κατοχύρωση των πτυχίων. Τα κλειστά επαγγέλματα, οι θεσπισμένες από το κράτος κατώτατες αμοιβές, οι διάφορες γραφειοκρατικές αβαρίες εξασφάλισαν την άκοπη είσοδο της γενιάς αυτής στη μεσαία τάξη.

Επί της ουσίας, με τις χιλιάδες ρυθμίσεις και απαγορεύσεις, το κράτος επέτεινε τον χαρακτήρα του δημόσιου τομέα σε εκατοντάδες επαγγέλματα τα οποία χωρίς την ανάγκη των ανταγωνισμού έμαθαν να εργάζονται σαν δημόσιοι υπάλληλοι...

Όλοι αυτοί συνιστούν μια σημαντική εκλογική πλειοψηφία η οποία μέσω συνδικάτων και συντεχνιών κινούσαν τους πελατειακούς ιμάντες και φρόντιζαν τα συμφέροντα.


Οι διαπλεκόμενοι

Σε ένα περιβάλλον κυριαρχίας του υπέρμετρου κρατισμού και της διαφθοράς που συνοδεύει καταστάσεις που τρίτοι διαχειρίζονται δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με ξένα χρήματα, είναι φυσικό να πριμοδοτούνται οι επιχειρηματίες της συνδιαλλαγής.

Όσες επιχειρήσεις δεν συμβιβάζονται με τη διαφθορά και τη γραφειοκρατία εξωθούνται σε εξαφάνιση. Οι επιδοτήσεις επί της ουσίας αφορούσαν χρήματα που μοιράζονταν οι ημέτεροι ένθεν κακείθεν των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών και των επιχειρήσεων...

Το μοντέλο της μεταπολίτευσης που αποτελεί αρνητικότερη μετεξέλιξη του μεταπολεμικού προστατευτικού και επιδοτούμενου μοντέλου χρεοκόπησε.

Το κράτος συν τω χρόνω μεγάλωνε και η ιδιωτική παραγωγική οικονομία συρρικνωνόταν. Η σχέση εξαγωγών και εισαγωγών που είναι ένα προς τρία αποτελεί την καλύτερη φωτογραφία της χρεοκοπίας του ελληνικού μοντέλου.

Το πλοίο βουλιάζει, αν δεν συμβεί μια επανάσταση μείωσης των δαπανών του δημοσίου και προώθησης των μεταρρυθμίσεων που θα άρουν τα εμπόδια στις ιδιωτικές επενδύσεις, μέχρι το τέλος του χρόνου το πολύ, το δημόσιο θα καταρρεύσει.

Η ιδιωτική οικονομία συρρικνώνεται, το κράτος και η διαφθορά παραμένουν σχεδόν άθικτα. Μοιραία περιμένουμε το νερό να κλείσει τους αεραγωγούς για να ξυπνήσουμε...

Για να αλλάξουν τα δεδομένα της πορείας εξάλειψης της παραγωγικής οικονομίας χρειάζονται επαναστατικές αλλαγές στις δομές του κράτους και την νοοτροπία της κοινωνίας που θεωρεί το επιχειρείν έννοια συνυφασμένη με την απάτη.

Το επιχειρείν σε τόση έκταση συνυφασμένο με την απάτη ήταν μόνο στις σοβιετικές κοινωνίες, καθώς αυτό αποτελούσε ένα από τα βασικά ιδεολογικά σκευάσματα του καθεστώτος.

Η νοοτροπία αυτή μόνο μετά από ένα ισχυρό σοκ αλλάζει, όπως άλλαξε με τα άδεια ράφια που έφερε η χρεοκοπία των σοβιετικών καθεστώτων στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ας ελπίσουμε να είναι μόνο άδεια ράφια και όχι ακρωτηριασμοί του εθνικού κορμού...

Δεν αποτελεί κινδυνολογία ο φόβος θερμών πολεμικών επεισοδίων. Η βίαιη μεταβολή της κατάστασης ισχύος μια χώρας σε μια περιφερειακή ισορροπία αποτελεί πρόκληση για όλους όσους έχουν ή θεωρούν πως έχουν διαφορές μαζί της. Όταν λέμε μεταβολή ισχύος κυρίως εννοούμε την οικονομία, καθώς η αμυντική ασπίδα δεν είναι παρά η βιτρίνα της οικονομικής της ισχύος. «Ο πόλεμος γίνεται λιγότερο με όπλα και περισσότερο με χρήματα», πίστευε ο Θουκυδίδης.

Κ. Στούπας


Για την προηγούμενη σχετική ανάρτηση που ο αριθμός των αναγνώσεών της δεν ξεπέρασε τις χιλιάδες των δωρεάν βιβλίων στο βεστ σέλερ του Μπογιόπουλου που μοιράζει η Σταλινοφρένεια, δείτε εδώ.